Dag 178: İstanbul

De ochtend begon alsof de hemel zelf tranen van zorg voor mij huilde. Dus, met een afkeurende zucht van een hondenziel, verscholen we ons in onze knusse camper, waar mijn papa en Tito Javi probeerden me de positieve kant van de regen te laten zien. "Chuly, het is gewoon water. Wat kan er misgaan?" vroegen ze. Maar eerlijk gezegd, water is niet mijn vriend! Dus wachtten we geduldig tot de lucht ophield met pruilen.
Eindelijk waagden we ons in de drukke straten van Istanbul. De stad veranderde in een echt sprookje uit Duizend-en-een-nacht terwijl we door een traditionele markt liepen. Hier voelde Istanbul exotischer dan ooit! In minder tijd dan een goocheltruc arriveerden we bij de beroemde overdekte bazaar.
De bazaar is als een doolhof vol verborgen schatten en verleidelijke geuren. Terwijl papa en Tito Javi verdwaalden tussen de kraampjes, kochten ze eigenlijk niets. Nou ja, mijn papa Edu kocht Turkse lira's met Georgische lari's. Ik begrijp er niets van.
Eenmaal buiten de bazaar zaten we op het terras van een zeer bekende en oude banketbakkerij, met de bedoeling koffie te drinken en baklava te proeven. Maar, oh, de hondenramp, ze laten geen honden toe, zelfs niet op het terras! Dus vertrokken we en plaatsten onze mening over dat terras op Google. Ik hoop dat ze ooit hun discriminerende beleid veranderen!
Na onze banketverdriet te hebben overwonnen, gingen we verder naar Sultanahmet. Daar kwamen we de indrukwekkende Blauwe Moskee en de majestueuze Hagia Sophia tegen. Vervolgens daalden we af naar de mysterieuze Gouden Hoorn, een plaats die klinkt alsof het uit een piratenverhaal komt, nietwaar? Maar maak je geen zorgen, we zagen geen piraten. Voor degenen die het niet weten, de Gouden Hoorn is een zeestraat die de stad verdeelt en het een speciale sfeer geeft.
We staken de Galata-brug over, waar veel restaurants beneden waren, maar de prijzen waren hoger dan mijn springvermogen. Dus kozen we voor een betaalbaardere plek in de wijk Karaköy. Het eten smaakt altijd beter als je je speelgoed niet hoeft te verkopen om het te betalen!
We klommen naar Galata met behulp van een uitvinding genaamd de kabeltram. Hier ontstond een probleem: de gevreesde muilkorf! Niemand houdt ervan om het te dragen, vooral ik niet, maar soms is het nodig. Gelukkig duurde de rit niet langer dan een paar minuten en verdroeg ik stoïcijns mijn canine Hannibal Lecter-vermomming.
We daalden te voet af door de wijk, bekeken de Galatatoren van dichtbij en namen vervolgens de tram terug naar Sultanahmet. Een half uur minder wandelen, wat een opluchting!
Hier komt het moment waarop Tito Javi de Blauwe Moskee wilde betreden, maar moest wachten tot vijf uur, wanneer het gebedsuur eindigt. Ik, aan de andere kant, kan geen tempels binnengaan, dus bleef ik wachten in de tuin naast de Blauwe Moskee met mijn papa Edu, genietend van de frisse lucht en de jaloerse blikken van andere passerende honden.
Het bezoeken van de Hagia Sophia bleek een odyssee te zijn vanwege de eindeloze rijen. Misschien zal Tito Javi het morgen veroveren, ik geef de voorkeur aan meer tijd doorbrengen op een terras en dromen van baklava!
Na een vermoeiende dag vol avonturen waren we uitgeput. We namen de tram terug naar halte Aksaray en zoals gewoonlijk vond papa Edu een koopje bij McDonald's. Niemand kan hem verslaan als het gaat om koopjes vinden!
Na een vermoeiende dag vol avonturen keerden we uiteindelijk te voet terug naar onze camperplaats. Nu is het tijd om te rusten en te dromen van de culinaire lekkernijen die ik vandaag heb gemist.