Gisteren regende het pijpenstelen, en mijn baasje kreeg een bericht op zijn telefoon: code oranje vanwege sneeuw. Ik snapte er niks van, want ik heb geen telefoon en kleuren zeggen me niks. Maar mijn baasje zei: "Rustig maar, Chuly, we gaan slapen." Dus ik dacht: prima. We doken ons warme camperbed in, want hoewel het regende, was de temperatuur boven nul. Maar... om twee uur ’s nachts moest ik echt even plassen! Ik maakte mijn baasje wakker, want ja, dat kun je niet uitstellen.

We gingen naar buiten, en het bleek dat de regen niet meer op het dak van de camper tikte. Maar niet omdat het gestopt was met neerslag, nee hoor! De regen was veranderd in sneeuw. En niet zomaar een beetje: de camper was al bedekt met een laag van wel 10 tot 15 centimeter sneeuw! Mijn baasje, die altijd vooruitdenkt, liet het dak van de camper zakken om te voorkomen dat het gewicht van de sneeuw problemen zou veroorzaken. Terwijl ik toezicht hield vanuit mijn bedje, pakte hij de schep en begon de sneeuw van het dak te verwijderen. Daarna ging het dak weer omhoog, maar hij bleef ongerust en stelde een alarm in voor vier uur ’s ochtends.

Om vier uur: actie! Dak omlaag, sneeuw eraf, dak omhoog. Om vijf uur: hetzelfde liedje! Ondertussen waren we omringd door een prachtig sneeuwlandschap, maar mij maak je daar niet blij mee. Dat koude spul hoeft voor mij niet. Dus ik bleef lekker warm in mijn bedje liggen en hield mijn plasje en poepje gewoon op. Een heldendaad, al zeg ik het zelf.

Bij het eerste daglicht besloot mijn baasje dat we beter konden vertrekken voordat het nog ingewikkelder zou worden. Om zeven uur stonden we op. Hij verwijderde opnieuw een dikke laag sneeuw van het dak en begon toen aan de auto, die bedekt was met bijna een halve meter sneeuw. Maar mijn baasje is een echte pro en had het in een mum van tijd voor elkaar (serieus, kijk maar in de video!).

Toen kwam de spannendste uitdaging van de dag: de weg omlaag door het steile, besneeuwde bos waar we gisteren omhoog waren gereden. De camper gaf geen krimp, maar de takken van de bomen hingen zo zwaar beladen met sneeuw dat ze de weg blokkeerden. Mijn baasje, de man van actie, besloot gewoon door de takken heen te rijden alsof we een expeditie door een ijzige jungle maakten. En ja hoor, we haalden het.

We kwamen op de weg, die ook nog onder een laag sneeuw lag maar gelukkig was vrijgemaakt door een sneeuwschuiver. We reden verder richting Slovenië. Bij de snelweg moesten we door een tolpoortje. Ruim acht euro voor een stuk weg dat meer leek op een ijsbaan dan op een snelweg! Maar goed, we gingen door, langzaam maar zeker, door tunnels die eruitzagen als scènes uit een avonturenfilm.

En hier komt het coole nieuws: toen we de grens met Slovenië overstaken, kwamen we aan in land nummer 26 van deze reis! Maar dat was nog niet alles: we reden door naar Italië, land nummer 27. Twee grenzen op één dag! Voor het eerst ooit. Maar ja, Slovenië is ook maar een smal strookje land, dus voordat je het weet, ben je er alweer uit.

In Triëst vonden we een parkeerplaats voor campers, zonder voorzieningen maar met vijf plekken naast een prachtig park in een vallei. Na het eten en een welverdiend dutje gingen we wandelen. Heerlijk! Geen sneeuw, geen regen, alleen steile paadjes, want ja, we zijn nu eenmaal in Italië.

Nu zijn we lekker knus in de camper, met onze harten vol avontuur en klaar voor wat morgen brengt. Slapen met het gevoel dat we drie landen hebben getrotseerd! Nou ja, twee, maar je snapt wat ik bedoel... Tot morgen!