Hij was een goede rups

Vandaag ben ik een beetje bedoefd want mijn favoriete speeltje, de rups, is overleden. Ik herinner me de fijne momenten die ik met hem beleefd heb. Hij ging altijd mee op onze reisjes en als we op visite gingen. En nu, bij tante María thuis, is er een einde gekomen aan zijn korte leven.
Eeee, ik moet wel iets opbiechten. Ik ben degene die verantwoordelijk is voor zijn dood. In plaats van hem te knuffelen, kusjes te geven en zachtjes te bijten, heb ik beetje bij beetje met mijn tanden stukjes van zijn lijf gesloopt. Toen ik beide oren eraf had gebeten en ik de vulling uit zijn kop kon trekken, heeft pappie Edu nog nieuwe oren voor hem gemaakt. Maar ik ben doorgegaan met zijn lijfje te eten totdat hij in drie stukken uit elkaar viel. Mijn pappie zegt dat hij niet meer gemaakt kan worden.
Het spijt me erg, mijn rupsje. Rust in vrede.