Vandaag zou niet op de lijst van de meest interessante dagen komen, maar dat kan gebeuren.
We hadden niet al te best geslapen, ondanks de enorme stilte daar in de weide met het beekje. Misschien is te veel stilte ook niet goed voor ons. We kwamen dus langzaam op gang en om een uur of twaalf pakten we de auto om een stukje verder de vallei van het riviertje in te rijden. Waar de onverharde weg de rivier kruist, parkeerden we en maakten we een korte wandeling. Maar al snel begon het te regenen en namen we de auto weer.
We stopten in een stadje met een ingewikkelde naam (Kızılcahamam, geen puntjes op de i). Mijn pappie deed wat boodschappen in een supermarkt en toen gingen we op zoek naar een plek om te overnachten. Maar het werd al laat en we hadden nog niet gegeten, dus stopten we voor onze middagpauze aan de kant van een kleine bosweg.
Om bij de plek te komen waar mijn pappie van plan was te overnachten, moesten we nog een half uur over de goede wegen rijden, en daarna een modderige en stenige weg op. De plek, bijna op de top van de heuvel, was erg mooi maar het was gaan regenen, het was koud en winderig. Toen we de omgeving van de plek te voet aan het verkennen waren, begon een jongeman (hij moet een cowboy zijn) tegen mijn pappie te praten. Hij gaf me een heel slecht gevoel. Hij sprak alleen Turks, maar wat hij zei klonk niet erg vriendelijk en het ontbrak hem ook aan een glimlach. Toen hij foto's begon te maken van onze auto (met zijn mobiele telefoon, want moderne cowboys en herders zijn altijd verbonden) besloot mijn pappie weg te rijden. Een paar kilometer van de hoofdweg af en aan de andere kant vonden we een geweldig plekje, naast een meertje. Het is hard gaan regenen, maar behalve de druppels die op het dak van de camper vallen horen we niets. Ah ja, zoals altijd zijn er kikkers. Kwaaaak!