Vandaag vertel ik jullie over de gemengde gevoelens die we hadden in Athene, een stad vol schatten... en verwikkelingen!

De dag begon met een panoramisch uitzicht op Athene vanaf onze snurkplek... eh, ik bedoel, onze slaapplek. Niemand durfde ons 's ochtends wakker te maken, een triomf voor de honden! Maar toen schoot het plezier als een raket omhoog.

We daalden af naar het centrum van Athene, waar het vinden van een parkeerplaats een soort olympisch doolhof leek. Uiteindelijk lieten we de camper in een woonstraat staan en begonnen we met onze verkenning. We stonden aan de voet van de Akropolis, maar aangezien we niet waren uitgenodigd om naar boven te gaan, moesten we ons tevreden stellen met het beklimmen van een rots waar iedereen de kroonjuweel van Griekenland leek te willen fotograferen. Ikzelf poseerde als een volwaardig viervoetig model!

Daarna smulden mijn pappie en mijn ome Joan van Griekse gerechten die om je pootjes bij af te likken waren, hoewel ik nog steeds worstelde met mijn liefde-haatverhouding met hondenbrokken. Na het feestmaal relaxten we in een café en gingen we verder met verkennen. Athene is verbazingwekkend, maar groter dan een reuzenpoot en zo toeristisch dat je je een filmsterhond voelt.

De kers op de taart was de wisseling van de wacht voor het Griekse parlement. Een soort extravagante choreografie die me aan het denken zette. Dansen ze of marcheren ze? Ik ben er zelfs niet zeker van, en ik weet toch hoe ik mijn staart moet bewegen.

Na al die opwinding gingen we op zoek naar een plek om de nacht door te brengen. We vonden een plekje vlakbij de kust, maar daar werd het een beetje bizar. Mijn pappie was de camper aan het parkeren ik had een praatje met een zwerfhond, toen de buurthufter verscheen en - bam! die beet me in mijn achterwerk. Mijn oom probeerde mijn held te zijn, maar kon niet voorkomen dat hij op me in bleven happen. Ik wilde de eer aan mezelf houden en zette het op een rennen. Maar in de strijd was ik al wel een tand verloren.

Dus hier ben ik, langzaamaan herstellend van het hondengevecht. Het leven op de weg heeft zijn kronkels, en soms bijten ze! Maar aan het eind van de dag is er altijd een verhaal te vertellen.