Ik moet je vertellen over de laatste zet van deze globetrottende hond die, voor het geval je het nog niet wist, in een dierenziekenhuis belandde.

Gisteravond, toen ik jullie vertelde dat ik langzaam aan het herstellen was van het gevecht met de zwerfhonden, leken mijn billen en andere gevoelige delen mee te doen aan een pijnlijk feestje. Bovendien miste ik een tand, die onaangekondigd op vakantie was gegaan. Wat een feestje, niet?

Pappie, met zijn vermogen om oplossingen te Googlen, bemachtigde het adres van een dierenziekenhuis. En in een mum van tijd verhuisde hij ons kamp. In minder tijd dan het duurt om te zeggen "gooi die bal naar mij!" stonden we voor het dierenziekenhuis. Hier is een dierenarts die Engels spreekt als een echte Shakespeare. Nou ja, misschien niet zó goed. Hij betastte me van boven tot onder: kont, oog en ja, zelfs mijn "piemeltje" stond onder zijn toeziend oog. Hij gaf me wat injecties en verzorgde mijn wonden. Maar het hoogtepunt van het menu was mijn buik, waarvoor iedereen op zijn nagels aan het bijten was. Uiteindelijk besloten ze dat een nacht in het ziekenhuis de beste optie was. Pappie zegt dat het hetzelfde kost als een viersterrenhotel, maar eerlijk gezegd is mijn "suite" een kooi, zonder kussens of hoofdkussens, alleen een deken op de vloer. Er is niets luxueus aan, maar het enige dat telt is dat ik verzorgd word. Hoewel een massage fijn zou zijn geweest; een extra verwennerij kan nooit kwaad!

Vandaag om 12 uur kwam mijn papa met Tito Joan, en ik zweer je dat het net was alsof ik een verrassingscadeau kreeg met Kerstmis, ik was zo blij maar ik kon het niet laten zien omdat bewegen me overal pijn doet. Het was ook tijd om afscheid te nemen van Tito Joan die al terug is naar Barcelona. Vandaag zal mijn papa het vast druk hebben met "nuttige" dingen (ik weet nog steeds niet wat dat betekent) en misschien, wie weet, zal hij een welverdiende rust nemen. Morgen zal hij me bijpraten.
Later belde de dierenarts mijn papa om hem te laten weten dat ik onder narcose zou worden gebracht voor een grondiger inspectie van mijn buik. Ik ben nu wakker, nog steeds met mijn hoofd in de wolken, en ik weet niet precies wat ze daar beneden hebben gedaan. Maar ze hebben me beloofd dat alles goed komt en dat ik morgen weer met papa kan rondrennen. De dierenarts heeft al met hem gepraat zodat hij lekker kan slapen.

Dus, kortom, ik ben op goede poten, op een plek die niet bepaald een luxe hondenspa is, maar vlooien nemen we als tip! Binnenkort ben ik klaar om verder te gaan met het verkennen van nieuwe plekken.