We werden wakker op de parkeerplaats van het bos van Bourbaki, waar we de nacht hadden doorgebracht. Geen sprookjesbos of ansichtkaartwaardig tafereel, maar het weer was goedgezind, dus gingen we eerst even wandelen voor we vertrokken. Geur van natte bladeren, kromme boomstammen, knarsende takjes onder mijn poten... Voor mij is dat al genoeg. Papi Edu liep er nog wat slaapdronken bij, maar wandelen helpt hem altijd om z’n hoofd leeg te maken. Mij helpt het vooral om gekke sprintjes te trekken. Iedereen blij dus.

Na de wandeling terug de auto in en koers naar het noorden. Vandaag stond er een stevige rit op het programma, zo eentje waarbij je je kont vastklemt op de stoel en het landschap in autowegtempo voorbij laat glijden. Maar let op: zonder tol. In dit deel van Frankrijk kun je nog rijden zonder dat ze elke dertig kilometer je portemonnee willen plunderen. Ik waardeer dat zeer, vanuit mijn mandje, zachtjes snurkend.

En ineens: een bord langs de weg! Cirque de Mourèze. Papi Edu en ik keken elkaar aan met zo’n blik van: “Wat is dat nou weer?” Tja, dan moet je wel gaan kijken natuurlijk. De Cirque de Mourèze is, voor zover wij begrepen, een natuurgebied met kalkstenen rotsformaties die eruitzien alsof een verveelde reus zich met een hamer heeft uitgeleefd. Sommige lijken op mensen, andere op dieren, en het geheel ziet eruit als een plek die je gewoon móet bekijken. Maar... we hebben het dus niet echt gezien. Het bleef bij theorie.

We reden naar het dorpje Mourèze, klaar voor avontuur. Alleen was de parkeerplaats naast het gebied betaald. En wij zijn slim, en een beetje gierig, dus we keerden een klein kilometertje terug en vonden een gratis plek. Trots geparkeerd... en toen begon het te regenen. Geen vrolijk miezerbuitje. Nee. Regen met hoofdletter R. Excursie gecanceld. Dag magische rotsen, hallo ruitenwissers. We gingen terug de snelweg op, zoals iemand die naar huis rijdt na een mislukte date.

Rond het middaguur stopten we op een rustplaats. We aten, we dutten wat, en daarna gingen we weer verder. En toen kwam hét moment van de dag: het viaduct van Millau. Dat ding is een kolossale brug over de vallei van de Tarn, in het zuiden van Frankrijk. De hoogste brug ter wereld, met pilaren zo hoog als wolkenkrabbers en een design zo elegant dat zelfs vogels jaloers omhoog kijken. Een paar jaar geleden hadden we ‘m van onderen bewonderd, met open mond. Maar deze keer reden we eroverheen. Wel tol betalen natuurlijk. Deze brug weet wat hij waard is.

Na het oversteken parkeerden we op het uitkijkpunt bij Millau. Je moet zo’n veertig meter omhoog lopen over een pad van bijna een halve kilometer, maar ik liep vrolijk mee met Papi Edu. Van bovenaf zie je de brug in volle glorie. We maakten wat selfies met gezichten van “kijk ons eens, we staan op het hoogste punt ter wereld”, al zag je bij mij alleen de punt van mijn snuit.

We reden weer verder. De dag was al flink opgeschoten, want onze siësta na het eten was iets langer dan gepland. Tijd om een slaapplek te zoeken. We vonden een camperplek vlakbij Sévérac-d’Aveyron, maar die stond vol met monster-campers ter grootte van een ruimteschip, en de sfeer was er... afwezig. Dus reden we door.

Na een minuut of twintig vonden we ons ideale plekje. Aan het begin van een wandelpad, aan de rand van een bos, een beetje schaduw maar ook zon, want de zon kreeg weer zin om te schijnen. Gras om in te rollen, een picknicktafel zodat Papi Edu zich op schoolreisje kon wanen... en een menhir! Ja, zoals in Asterix. En op slechts twee meter afstand, echt pal ernaast, een heilige Christus die ons aankijkt met een blik van “rustig aan vannacht”. Beetje spooky, maar zolang hij zich niet beweegt, vind ik het best.

Hier blijven we vannacht. Rustig, bomen op de achtergrond, weg in de buurt maar geen verkeer, en een mix van natuur, geschiedenis en spiritualiteit. Alleen nog een toverdrankje... maar mijn bakje is al vol.

Morgen is er weer een dag. En hopelijk zonder regen.