We werden wakker met een heerlijk zonnetje, op dat plekje tussen het graan en het bos waar we als koningen hadden geslapen. Geen ziel te bekennen. Geen geluid. Nou ja, behalve mijn verkennende pootjes op het natte gras. Omdat de dag er goed uitzag en er geen losse schroeven waren om aan te draaien, namen we het rustig aan. Geen klusjes, geen doeken, geen stofzuiger: een perfecte ochtend!

Rond elf uur, met de elegantie van degenen die geen haast hebben, vertrokken we richting Belfort via departementale wegen die door groene velden en zachte heuvels liepen. Een uurtje rijden, precies goed voor een hondenmiddagdutje.

We parkeerden direct binnen de vesting. Ja, binnen. Alsof we edele gasten waren en geen reizigers met een stoere camper. De citadel is enorm en lijkt ontworpen door iemand die van doolhoven hield. We klommen op de muur, passeerden torens, hellingen, tunnels... en bereikten een panoramisch terras met een Franse vlag en uitzichten die zelfs een windhond met hoogtevrees zouden doen watertanden.

Daarna gingen we op zoek naar de beroemde leeuw van Belfort, die iedereen wil zien. Hij is enorm, van roodachtige steen, en lijkt half in slaap, maar dan op een manier van "raak me niet aan of ik bijt je provincie eraf". Hij werd gebeeldhouwd door dezelfde man die het Vrijheidsbeeld maakte, maar deze heft geen fakkels, alleen wenkbrauwen. We zagen hem van opzij en van onderen. Dichterbij komen vereiste het betalen van toegang tot een museum... en jullie weten het: museum gelijk aan verveling gelijk aan nul ballen.

Van daaruit daalden we direct af naar de oude stad. In vijf minuten stonden we op de Place d'Armes, die eruitzag als een filmset: volle terrassen (het was vrijdag en spitsuur voor Franse magen), gekleurde huizen, een imposant stadhuis en zelfs een podium in opbouw. Ze zijn waarschijnlijk een festival aan het voorbereiden... of een middeleeuwse rave, wie weet.

Baasje Edu ging even de kathedraal van Saint-Christophe binnen, en daarna wandelden we verder door de steegjes. We vonden ook een ander, kleiner plein met een fontein en standbeelden. Alles heel charmant en aangenaam, hoewel ik meer lette op of iemand een stuk croissant liet vallen.

Omdat Belfort geen Parijs is, waren we snel klaar en klommen we weer naar de vesting om onze koets (ook bekend als ons huis op wielen) op te halen. We verlieten de stad op zoek naar een plek om te lunchen, en vonden die tussen een soort snelweg en een klein meer. We aten rustig binnen in de camper, en gingen daarna naar buiten om de pootjes te strekken.

Het meer was erg mooi, ja, maar leek beheerd te worden door een comité van feestverstoorders. Een enorm bord kondigde aan dat je daar praktisch niets mocht doen. Zwemmen verboden, natuurlijk. Barbecues verboden, vuur maken op de grond, roken, zelfs schaatsen (in mei!). Geen naturisme, wat betekent dat je je zwembroek niet eens mag verliezen. Gemotoriseerde voertuigen verboden, boten, kamperen en caravanning, modelvliegtuigen (zelfs geen papieren vliegtuigje!), alcohol, vissen zonder vergunning en, natuurlijk, afval weggooien. Maar het hield daar niet op. Ook verboden: drones vliegen, planten uitrukken of meenemen, exotische dieren of planten binnenbrengen (dus als je een plant van thuis meeneemt, wordt die in beslag genomen). Honden, verplicht aan de lijn, en als je een hond van categorie 2 of 3 bent, ook met muilkorf. Ze keken niet raar naar mij, maar voor de zekerheid zette ik een gezicht op van "ik ben hier alleen voor het landschap". Uiteindelijk leek het meer meer op een kunstwerk om van een afstand te bekijken dan een plek om van het water te genieten. Geen zwemmen, geen picknick, geen pootjebaden... waarschijnlijk stond zelfs een scheetje laten op de lijst, alleen in kleine lettertjes. Maar goed, ik denk dat het een drinkwaterreservoir was, vandaar zoveel paranoia.

Na een tijdje besloten we een rustigere plek te zoeken om de nacht door te brengen. Uiteindelijk kwamen we bij een ander meer, dit keer het Lac de Michelbach, vlakbij een dorp waar het Frans al terrein lijkt te verliezen ten opzichte van het Duits. Hier wel: ruime parkeerplaats, twee andere campers, een meer dat een stuwmeer is, onverharde paden, zingende vogels, en geen enkel bord met "gelukkig zijn verboden".

Voor het avondeten maakten we nog een wandeling rond het meer. Alles heel groen, heel vochtig, heel rustig. En nu zijn we binnen, alles op zijn plaats en klaar om te slapen als rozen na een vrijdag vol geschiedenis, vestingen, leeuwen, meren en boze borden.