Dag 21: Barendrecht - Hoek van Holland 🇳🇱 ⛴️ 🇬🇧 Harwich - Ardleigh

Ik was zo lekker op mijn gemak, omringd door bekende mensen die me knuffels gaven, etensresten (als papa niet keek) en zelfs een bank alleen voor mij. Vijf dagen met de familie van papa Edu: oom Antonio, tante Wilma, de neven Lars en Britte... en de neef-kat Tom, die meer op een ninja leek dan op een neef. Want hij verscheen twee keer en verdween tien keer. Ik begrijp katten niet. Ze hebben de macht om onzichtbaar te worden. Ik heb het geprobeerd met mijn oren, maar het lukt niet.

De ochtend begon met knuffels en afscheid. Eerst gingen Antonio en Lars naar hun werk. Ik vond het jammer, dat geef ik toe. Daarna, met de rugzakken klaar, namen we afscheid van Wilma en Britte, die wat verdrietig waren. En Tom... nou ja, Tom zou wel in zijn ninjacave zitten, zoals altijd. Wie weet.

Om elf uur sprong ik vol energie in de auto, denkend dat we naar het park gingen of zoiets. Maar nee. We gingen naar Maassluis, naar de Lidl. Goed bedacht, het is ook niet zo slecht. Onze voorraadkast zag er triest uit en de koelkast was leger dan een bot in een carnivorenconventie. Papa kocht van alles, maar niets dat knisperde of naar ham rook. Fatal.

Daarna gingen we naar de haven van Hoek van Holland. Daar begon het rare gedoe. Een mevrouw vroeg om onze paspoorten. Die van papa, prima. Die van mij... nou ja, ook. Maar ze pakte ook een apparaat dat piepte en haalde het langs mijn nek. Daar zit mijn chip, natuurlijk. Ik dacht: "En als het in plaats van mijn chip mijn laatste streek detecteert?" Gelukkig ging er geen alarm af.

We moesten wachten voor een stoplicht met een slagboom en zagen hoe de vrachtwagens op de boot gingen. Een saaie parade, zonder muziek of kroketten. Toen we eindelijk mochten instappen, ging papa Edu een trap op en liet me achter in de camper. In de buik van de boot! Ik ben niet bang, maar de metalen wanden maken rare geluiden en alles ruikt naar motor, zout en... vrachtwagen.

Blijkt dat de boot meer verdiepingen had dan een winkelcentrum: garages, restaurants, bars, winkels, salons en twee verdiepingen met hutten. Maar papa zei dat we geen hut hadden gereserveerd omdat het bijna 70 euro kostte en het "maar" zes en een half uur duurde. Maar. ZES. UREN. EN. HALF. In een drijvende garage.

Terwijl ik de camper als een kampioen in de gaten hield (met een paar tactische dutjes), vermaakte papa Edu zich wel: hij at, sliep, keek tv, wandelde, werkte op de laptop... of dat zegt hij. Ik denk dat hij zich net zo verveelde als ik. Bovendien, toen we bijna in Engeland waren, remde de boot. Ze kondigden aan dat we een half uur later zouden aankomen vanwege "verkeer". Verkeer? Maar er waren geen eenden te bekennen! Papa mopperde zoals wanneer hij de wifi-verbinding verloor.

Uiteindelijk, na acht uur 's avonds (Engelse tijd, die een uur achterloopt), ging de poort van de garage eindelijk open en werd ik bevrijd. Maar ik had geen zin om te lopen. Ik sprong direct in de autostoel, alsof er niets aan de hand was. Nou, ik heb de boot van buitenaf niet geroken. Rechtstreeks naar de paspoortcontrole. Lange rij. Lang wachten. Deze keer vroeg niemand naar mijn paspoort of scande mijn chip. Ik voelde me genegeerd. Waar is het entree protocol voor belangrijke honden?

Om negen uur verlieten we de haven. Het was al bijna nacht en papa had een gezicht van: "Welke kant van de weg is de juiste?". Want ja, vrienden, in Engeland rijden ze aan de andere kant. ALLES ondersteboven! Ik keek hem aan met oogjes van "ik vertrouw je, maar... weet je zeker dat dit goed is?"

We reden een half uur naar een kleine parkeerplaats. Er stond een andere bestelbus, discreter dan de onze, maar die eruitzag alsof ze er ook in zouden slapen. Dat geeft me een goed gevoel. Eenvoudige mensen, die weten hoe ze goed moeten leven: zonder haast, zonder hotels, met picknick.

Voor het avondeten gingen we even wandelen. Pipi. Poep. Duisternis. We zagen niets van de omgeving. Alleen wat verdachte schaduwen en een paar struiken die naar vos roken. Maar morgen... morgen gaan we alles met licht verkennen! En als we geluk hebben, met een nieuwe stok om op te kauwen.

Dus hier ben ik, dit aan het schrijven terwijl papa snurkt en ik door het raam waak (nou ja, oké, ook half in slaap). Engeland, bereid je voor: Chuly de Ontdekkingsreiziger is gearriveerd!