Dag 51-55: Edinburgh

Vijf dagen zonder Papi Edu.
Klinkt heftig, hè? En dat was het ook. Tenminste… op dag één. Ik voelde me als een pup die naar een brave-hondjes-internaat is gestuurd. Ik liep langzaam, oortjes half slap, iedereen probeerde me blij te maken, en ik keek alleen maar: “Wat ís dit?”

Maar dat duurde niet lang. Op dag twee was ik al helemaal geland. Fabi – of beter gezegd, Oom Fabi – bleek super chill te zijn. Hij woont in een leuk appartement in Edinburgh, samen met Maggie (zijn vriendin, en echt heel lief) en Maggie’s dochter Cassie. Cassie was in het begin een beetje stil, maar al snel zaten we helemaal op één lijn. Zonder woorden zelfs.

Oom Fabi ontdekte al snel dat ik slaap als een kampioen. Hij begreep er niks van: “Hoe kan zo’n energieke hond, die zowat heel Europa heeft afgereisd, ineens de halve ochtend liggen snurken?” Nou ja, logisch toch? Hier geen motorgeronk, geen hobbelwegen, geen getoeter. Gewoon rust. Hier kan ik eindelijk écht slapen.

Eén ochtend wilde hij enthousiast met mij op pad. Het was iets van half acht – veel te vroeg. Hij deed de deur open, helemaal klaar voor actie, en ik? Ik bleef liggen, één oog open, dat was het. Ik liep even mee uit beleefdheid, snuffelde wat voor de vorm, deed niks, en stond binnen een minuut weer voor de deur: “Kom op, terug naar bed.”

Hij snapte ook niks van m’n speelgoed. Tot hij het systeem doorhad: de eend is voor vóór het eten. Het beertje is voor dutjes. En de bal… die is voor m’n gekke buien. Alles heeft z’n moment. Ik meng dat niet. Eén keer probeerde hij met de eend te spelen terwijl het nog geen etenstijd was. Ik keek hem aan met zo’n blik van: “Gast… zo werkt het niet.”

En weet je wat ik ontdekte? Oom Fabi heeft een YouTube-kanaal: Viajar con Fabi. Echt leuk, vol avonturen en zijn eigen gekke stijl. En ja hoor, hij heeft een video gepost: "Mi nuevo amigo viajero 🐶" – dat ben ik dus!

Met Maggie maakte ik lekkere wandelingen door rustige straten en parken. Maar de tofste wandeling was met Fabi, langs het Union Canal. Ik werd gefascineerd door een stel zwarte zwaanbeelden, levensgroot en glimmend. Ik blafte niet, maar ik bleef kijken. Echt spooky. Zwanen zijn sowieso verdacht, maar deze waren wel héél stil. Ik vertrouwde het voor geen meter.

En Cassie… wat een ontdekking. Overdag mocht ik op haar bed liggen terwijl zij las of met haar telefoon bezig was. Ik nestelde me tegen haar aan alsof we al jaren samenwoonden. En ja, tijdens één van die dutjes… ontsnapte er per ongeluk een scheetje. Niet dramatisch, maar ook niet te negeren. Ze keek me aan alsof ze iets hoorde, en ik draaide m’n kop: “Hè? Wat was dat voor geluid in de gang?”

Die vijf dagen zonder de camper heb ik me geen moment verveeld. Geen bochten, geen lege koelkast, geen koude douches vol muggen. Alleen maar knusse bedjes, fijne wandelingen, lekkere snoepjes en heel veel knuffels.

Maar nu… ik voel het. Papi Edu komt eraan. Vraag me niet hoe, ik wéét het gewoon. Net zoals ik altijd weet wanneer iemand de koelkast opendoet. Ik ben er klaar voor. Al zal het moeilijk zijn om afscheid te nemen van mijn tijdelijke familie hier in Edinburgh.

Oom Fabi, Tante Maggie, Cassie – jullie waren top. Jullie zijn niet Papi Edu, maar wel het beste alternatief dat ik me kon wensen in dit druilerige hoekje van de wereld.