Dag 77: Uitkijkpunt Upper Loch Torridon - Rigg

Vandaag de ochtend stond de mist nog steeds op wacht. De plek waar we vannacht sliepen bleek een mooi uitzicht te hebben, maar we ontdekten het als iemand die een biljet in zijn broekzak vindt: laat en met verrassing.

We vertrokken bijna rond het middaguur en gingen richting Applecross. Er zijn twee wegen om er te komen: de lange en vriendelijke, langs de kust... of de andere. En welke kozen wij? Nou ja, natuurlijk de andere. De Bealach na Bà, wat in het Gaelic klinkt als "je gaat zweten", is een bergweg, smal, met haarspeldbochten en hellingen die zelfs de handrem doen zweten. Maar vandaag, dat alles, ni fu ni fa. Want er was mist. Veeeeel mist.

Het uitzicht beloofde wat, maar bleef bij een belofte. Het enige wat we zagen was het bord "Single Track Road" en een of ander schaap met een verveeld gezicht. Applecross, toen we aankwamen, heette ons ook niet bepaald welkom met fanfares. Het dorp - als je het zo mag noemen - is piepklein. We maakten een beleefd wandelingetje en gingen terug naar de auto voordat iemand ons geld rekende om te ademen.

Omdat er geen andere optie was, reden we terug over dezelfde bergpas. En wat zagen we deze keer? Nou... mist. Maar met geheugen.

Na zoveel "niet-zien", zetten we koers naar Plockton. Anderhalf uur rijden, ongeveer zestig kilometer en een soundtrack van gemopper (van mij) en zuchten (van papa Edu, elke keer als een andere auto de helft van de weg innam). Toen we aankwamen, bleek Plockton... toeristisch te zijn. Veel auto's, veel mensen en een betaalde parkeerplaats die geen botten als betaalmiddel accepteerde. Dus gingen we naar een parkeerplaats bij de luchthaven, rustiger, ruimer, meer mijn stijl.

Daar aten we iets in de camper en daarna gingen we weer de weg op, richting het eiland Skye. Voordat we de brug overstaken, stopten we in Kyle of Lochalsh, in een Co-op supermarkt. Ik ging niet naar binnen, maar papa Edu wel, en hij kwam terug met proviand. Niets voor mij, natuurlijk.

De Skye Bridge, die is wel cool. Het verbindt het eiland met het vasteland en zweeft boven het water alsof het door een ingenieuze fee is ontworpen. Er is geen tol, wat ik het minimum vind na de dag die we hadden.

Papa Edu stuurde een bericht naar Len om hem te laten weten dat we ook op het eiland waren. En Len, die zo snel is als een border collie met GPS, stuurde zijn locatie. Ze waren in het noorden van het eiland! Nog een uur rijden. Maar het was de moeite waard.

Toen we aankwamen op de parkeerplaats (die vol was), was er net naast de camper van Len en May een plekje vrij. Alsof ze het voor ons hadden bewaard. We parkeerden en terwijl papa Edu de camper waterpas zette met die magische wiggen, rook ik al bekenden.

We werden met vreugde ontvangen, en na een tijdje zaten we met zijn allen in hun gigantische camper. De mensen deelden iets lichts voor het avondeten, en ik kreeg de prijs van de avond: de korstjes van de kaas. Dat was wel het herhalen waard.

Rond elf uur gingen we terug naar onze camper, geparkeerd vlak naast het moederschip van de mensen uit Málaga. De nacht was rustig, zonder mist, zonder toeristen, zonder betalingen. Alleen kaas in de buik en vrienden naast me.

Een goede afsluiter, hoewel de dag niet veel liet zien.