Dag 89: Tyrrellspass - Galway

We sliepen goed in het appartement, al was het meer een lange middagpauze. We waren er allemaal: papa Edu, oom Joan, tantes Nita en Mariola, en ik natuurlijk, degene die de meeste ruimte in bed inneemt zonder te bewegen. We gingen laat naar bed en om elf uur moesten we alweer weg. Ze maakten me haastig wakker, alsof de apocalyps in een ochtendjas kwam.

Na het ontbijt, dat bestond uit koffie, toast en slaperige blikken, maakten we een kleine wandeling naar de golfbaan ernaast. Mooie baan, heel groen, maar geen ballen voor mij. Wat is dat voor een veld? Ik stelde me een feest van frisbees voor en het blijkt een serieuze aangelegenheid te zijn van stille mensen met stokken.

Daarna de auto - hoe kan het anders! - op weg naar Clonmacnoise, een plek met een naam als een magische spreuk, maar in werkelijkheid een oud klooster gesticht in de zesde eeuw. En wat een plek, zeg. Spectaculaire ruïnes met gigantische Keltische kruizen, kerken zonder dak en ronde torens waar de geesten vast en zeker met echo woonden. Het beste: ik mocht mee. Ik gedroeg me als een voorbeeldige monnik, alles besnuffelend zonder lawaai te maken en zonder een graf te markeren, dat wel. Dat wel, er waren veel mensen. Het leek wel of ze gratis bier achter een heilige steen hadden gezet.

Na de mystieke wandeling gingen we terug naar de auto en reden we naar Ballinasloe, een dorp met een naam als een slok wijn en een ziel van een saaie zondag. Ze aten in een restaurant waar ik, zoals altijd, vanaf de grond mocht ruiken. De plek was prima, het eten zag er goed uit, maar het dorp... nou ja, laten we zeggen dat het niet zijn best deed. Alles gesloten, lege straten en een energie van collectieve siësta.

Van daaruit reden we naar Galway, dat ons verwelkomde met zware wolken en een ander nieuw appartement. Deze heeft geen trappen, maar er zijn zachte banken en een wc die al zijn stille opstand plande. We organiseerden ons, rustten een beetje en, toen de mensen weer actief werden, gingen we met de auto naar het centrum.

En daar begon het tweede deel van de dag: de Galicische natheid, Ierse versie. Fijne maar constante regen, die tot in de ziel doordringt. Toch was het centrum van Galway overvol. Muziek op straat, toeristen met poncho's, gelach onder paraplu's. We wandelden door Quay Street, de drukste straat, vol bars en straatmuzikanten die spelen alsof het niet regent. Daarna door de zogenaamde Latijnse wijk, die weinig meer Latijns heeft dan de naam en wat paella met verdachte ingrediënten. En uiteindelijk kwamen we bij de beroemde Spaanse Boog, een deel van de stadsmuur uit de 16e eeuw naast de rivier de Corrib. Het heet zo omdat het in zijn tijd de schepen beschermde die handelden met... ja, wij, de Spanjaarden. Ik zag geen tortilla's of olé, maar de naam staat er.

Bijna om tien uur 's avonds, en met onze darmen die Gregoriaanse gezangen zongen, gingen we een bar met een overdekte patio binnen. Goede muziek, warme sfeer, maar er was geen eten meer. Niet één zielige pinda. Ze namen wat drankjes (erg duur: 32 euro voor vier), en daarna gingen we op zoek naar iets voedzamer.

En we vonden het: een gigantische pizza, zo groot als een autoband. Ze kochten hem in een ander café en we gingen naar het appartement. Daar aten de mensen eindelijk terwijl ik de wacht hield bij de pizzadoos met een martelaarsblik. Alles leek rustig... tot de verstopte wc besloot het einde van de dag te bepalen.

Papa Edu, die de eigenaar al had gewaarschuwd, schreef opnieuw omdat het nog steeds niet werkte. En toen, verrassing!: de eigenaar zei dat we morgen moesten vertrekken omdat hij het niet leuk vond dat we bleven aandringen. Pardon? Is dat een argument? Sinds wanneer is beleefd maar vasthoudend zijn een reden tot uitzetting?

Na verschillende telefoontjes, berichten en een paar snuiven van papa Edu, lijkt het erop dat er morgenochtend iemand komt om het te repareren. We zullen zien of hij komt of dat de wc besluit geblokkeerd te blijven door trots.

Zo eindigde de dag: tussen heilige stenen, epische regenbuien, cyclopische pizza's en sanitaire drama's. De typische zondag op vakantie, zeg maar.