Dag 88: Malahide - DUB 🛬 - Tyrrellspass

De ochtend begon met een sfeer van een geïmproviseerd afscheid. Aan zee, waar we geslapen hadden, stonden al zeven voertuigen, als bij een mini-ontmoeting zonder planning. Maar natuurlijk, zoals altijd, waren wij een van de laatsten die vertrokken. Anderen waren al uren bezig met nuttige dingen, zoals fietsen, hardlopen of met een serieuze blik op kaarten kijken. Wij vertrokken wanneer het tijd was: na de rek- en strekoefeningen, het eerste plasje en het ontbijt van papa Edu.

We zetten koers naar Dublin. Vandaag stond er een dag overleven in de stad op het programma: die missies die simpel lijken, maar eindigen als een speurtocht van zenuwachtige mensen. Eerste stop: Ikea. Papa Edu kocht iets dat niet rook of klonk, dus ik besteedde er geen aandacht aan. Daarna gingen we naar een winkelcentrum met een wasserette met zelfbediening. Terwijl de machines met hypnotische zeep draaiden, bleef ik in de camper en maakte papa Edu van de gelegenheid gebruik om te winkelen in zijn favoriete supermarkt. Ik zou zeggen dat het zijn persoonlijke pretpark is.

Maar natuurlijk kan het nooit allemaal gemakkelijk zijn. Het bleek dat we een probleem hadden met de simkaart voor data. Precies op dat moment, pats!, stopte hij met werken omdat hij overgestapt was op een nieuwe eSIM. Dus moesten we naar McDonald's. Niet voor de hamburgers, nee, maar voor de gratis Wi-Fi. Papa Edu zat een uur lang met een blik alsof hij de telefoon wilde bijten terwijl hij probeerde te spreken met de klantenservice. Het probleem werd natuurlijk niet opgelost, dus kocht hij een andere eSIM van een ander merk en wegwezen.

Daarna gingen we naar een garage omdat een van de riemen van de motor van de auto vreemde geluiden maakte, alsof hij aandacht wilde. Maar we kwamen om vijf uur voorbij kwart voor. Kom op, zelfs met omkoping niet. Dus bedankt voor niets, riem. We gingen naar de parkeerplaats van het benzinestation Applegreen, dit keer aan de andere kant van de snelweg. Daar pakte papa Edu zijn gereedschapskist (ja, hij heeft er een) en ging de riem inspecteren alsof hij een Formule 1-monteur was. Hij heeft de zaak niet helemaal gerepareerd, maar het stopte tenminste met klinken als een gevangen kat.

Hij maakte van de gelegenheid gebruik om de vers gewassen kleding te ordenen, de boodschappen op te bergen en, uiteraard, weer gratis te douchen. Als het wordt gegeven, neem je het. Dat is de wet van de camper.

En daarna, hup, op weg naar het vliegveld. We lieten de auto achter op de langparkeerplaats en, alsof we muildieren waren, gingen we met vier zware tassen, een gigantische rugzak en mijn mand weg. We stapten in de shuttlebus naar de terminal. In de terminal gingen we eerst naar de balie van Budget om een auto te huren. Papa Edu kon zich verrassend goed verstaan met de persoon achter de balie, die sneller sprak dan een windhond met cafeïne. We lieten de bagage in de huurauto en begonnen te wachten.

Een lang uur. Zonder bank, zonder bal en zonder precies te weten waarom het wachten zo eeuwig was. Uiteindelijk verscheen oom Joan! En met hem twee nieuwe mensen: Mariola en Nita. Ze roken naar een lange reis, oude lachbuien en de zenuwen van de eerste dag.

Iedereen in de auto en weer op weg, dit keer naar het hart van Ierland, tussen Dublin en Galway. De bestemming: een appartement midden in een golfbaan. We kwamen precies om middernacht aan, met een oude man die op ons stond te wachten om ons de sleutels te geven. Ik was al half in slaap in mijn mand. Ik at mijn avondeten zodra mijn bak verscheen, zonder tijd te verliezen.

Nu zijn de mensen aan het eten en op zoek naar stopcontacten. Ik zit op de bank, met een volle maag en mijn ogen vallen dicht. Het is half twee en ik kan niet meer. Morgen is weer een dag. En het zal vast anders zijn.