Dag 95: Carlingford 🇮🇪 - 🇬🇧 Belfast

De nacht beloofde rust... totdat de wind besloot zijn eigen festival te organiseren. Rond een uur of vijf 's ochtends danste de camper meer dan een groep mariachi's op een kermis en mijn pa was bang dat het tentdoek zou wegwaaien. In een oogwenk pakten ze alles in, lieten het dak zakken en gingen we op zoek naar een minder winderige schuilplaats. En, verrassing: we vonden het bijna meteen. We passeerden net het kasteel van Carlingford en er verscheen een kleine parkeerplaats, waar de wind zich leek te hebben vrijgenomen. Daar, eindelijk, sloten we weer onze ogen tot tien uur.

Natuurlijk, na zo'n nacht, werden we niet fris als sla wakker. Het was tijd om de interne puinhoop een beetje op te ruimen en daarna ja, het centrum te verkennen. We begonnen met het kasteel van Carlingford, een van die kastelen die lijken te komen uit een handboek van "Charmante Ruïnes" en die, net als vele anderen hier, alleen van buitenaf bewonderd kunnen worden. Daarna een wandeling door het dorp en een bezoek aan een andere ruïne, dit keer een abdij, die de dag een nog middeleeuwser tintje gaf.

Daarna pakten we de auto en reden we naar het noorden, opnieuw de grens over naar Noord-Ierland. Eerste stop: Spelgadam. Het uitzicht op het kunstmeer was prima... maar ook weer niet om een gedicht over te schrijven. Het was meer een excuus om de benen te strekken.

De volgende missie was Newcastle. Daar, in plaats van golven, vonden we een kilometerslange file. Net toen we binnenreden, zagen we een vrije parkeerplaats, we namen hem en we liepen naar het centrum... en, eerlijk gezegd, we gingen sneller dan de auto's.

We gingen een bar binnen waar papa en Tito Joan wilden eten, maar die zat vol met mannen in Schotse rokken (waarschijnlijk vanwege een evenement) en de sfeer was zo luidruchtig dat het leek op een stadion tijdens de spits. Ze bestelden de kaart, zagen de prijzen en vertrokken met lege handen, net als hun magen.

Het dorp leek verdeeld te zijn in soorten restaurants: een luxe zone voor dappere portemonnees, een andere voor ijssalons en een andere voor informele bars. In deze laatste aten ze uiteindelijk, en het beste: ik mocht ook mee! Alles was erg lekker en zonder de portemonnee bang te maken.

We maakten een wandeling tot het einde van het dorp, daarna terug naar de auto en van daaruit de weg op naar een oude bekende: de parkeerplaats in het bos in de buurt van Belfast. Toen we aankwamen, waren er amper drie of vier campers, maar in de loop van de middag kwamen er meer, tot we er ongeveer acht hadden. Nu, met alles kalm, is het tijd om te slapen en energie op te doen... zolang de wind niet besluit om de voorstelling te herhalen.