Dag 126: Glanduff - Kinsale

De nacht had een onverwachte wending voor me in petto. Ik lag al opgerold in mijn bed en droomde van gigantische botten en oneindige velden, toen de wind tegen de camper begon te slaan alsof hij hem omver wilde werpen. De regen voegde zich bij het concert en het leek wel een titanenstrijd. Er was geen manier om te slapen. Om half elf zei papa Edu genoeg, ruimde alles op en we vertrokken. Normaal gesproken gaan we op dat tijdstip naar een oom op het vliegveld halen, maar dit keer was het om te ontsnappen aan de furieuze wind.

Gelukkig vonden we op slechts vijf minuten afstand een leuke parkeerplaats die we al eerder hadden gezien. Het werd beschermd door de bomen van een nabijgelegen park of bos, en daar konden we eindelijk uitrusten. Ik ging weer liggen en dacht dat de wereld me eindelijk liet slapen.

We werden heel laat wakker, zonder zin om zelfs maar een oor te bewegen. De ochtend verliep traag in ons kampeerhuis, terwijl de regen zijn laatste spel speelde. Langzaam begon de hemel open te breken en op te klaren, alsof hij zijn excuses wilde aanbieden voor de stormachtige nacht. We vertrokken na drie uur.

Binnen twintig minuten bereikten we Sandycove Slipway, een plek waar mensen zich in de zee storten alsof ze gelukkige zeehonden zijn. Het water wordt beschermd achter een eiland of zandbank, dus het is als een gigantisch zwembad met zout water. Papa Edu, die nooit de kans mist om te zwemmen, sprong zonder erover na te denken in het water. Ik observeerde hem vanaf de oever, met een gezicht van "mijn hemel, wat een lef", want ik zou er nooit aan denken om daar te gaan zwemmen. Na het bad bereidde hij zijn eten en genoot ervan aan een picknicktafel met uitzicht op zee. De zon scheen en alles leek wel een zomerdroom.

Daarna vervolgden we de route met de auto en passeerden we Kinsale. Het dorp zag er erg goed uit, met zijn kleurrijke huisjes en maritieme sfeer, maar het stond vol auto's en mensen. Te veel drukte, dus we stopten niet. We reden door naar een parkeerplaats in Curraghbinny Woods. Daar waren veel mensen aan het wandelen met honden, wat mijn oren in de hoogste staat van paraatheid bracht. We dachten dat we daar zouden overnachten, maar er stond een bord dat kamperen verbood. Dat wil zeggen, er stond niets over "overnight parking", wat ons deed twijfelen. Uiteindelijk hebben we een mooie wandeling door het bos gemaakt en zijn we teruggegaan naar de auto.

's Avonds gingen we terug naar Kinsale om een rustigere plek te zoeken... of op zijn minst waar we zonder complicaties konden blijven. We eindigden op een nogal lelijke parkeerplaats, achter de brandweerkazerne. Het heeft geen charme, maar het dient als schuilplaats voor de nacht. En zo, tussen stille sirenes en ingehouden geblaf, sloten we een dag af die begon met een storm en eindigde met kalmte. Een hondenavontuur dat je je zult herinneren.