Duizend nachten op wielen (en nog één)

Duizend nachten.

Duizend keer heb ik mijn ogen gesloten in ons kleine huis op wielen, luisterend naar de regen op het dak of naar de stilte van het bos. Duizend keer heb ik de motor onder mijn poten voelen trillen, de wielen naar het onbekende zien draaien en het hart van papa Edu in de cabine horen kloppen, altijd op zoek naar de volgende horizon.

En papa Edu, nog één nacht extra. Die hij zonder mij doorbracht, terwijl ik bij oom Fabi in Edinburgh sliep. Maar die ene nacht maakt het verhaal compleet. Duizend-en-één nachten. Zoals in de oude verhalen, vol reizen, wonderen en af en toe een onverwachte blaf.

Alles begon in 2021, toen de camper nog rook naar belofte en versgezaagd hout. Sindsdien hebben we door achtendertig landen gereden. Achtendertig verschillende pootafdrukken op een kaart vol geuren, smaken en landschappen. Maar als ik het op mijn manier moest vertellen, zou ik het niet per land doen, maar per nacht. Elke nacht heeft zijn eigen verhaal, zijn eigen kleur en zijn eigen geluid. Sommige ruiken naar vochtig bos, andere naar diesel, naar sneeuw of naar versgebakken brood. Sommige klinken naar stilte, andere naar wind of krekels.

We hebben geslapen onder de sterren en op heet zand. We hebben de kou van het hoge noorden gevoeld, voorbij de Poolcirkel, en de zon van het zuiden, die zelfs de gedachten verwarmt. Soms was de hitte zo hevig dat zelfs de banden zuchtten, en andere keren omringde de sneeuw ons als een wit leger dat maar niet wilde vertrekken. Ik herinner me een nacht in Kroatië, toen we de auto uit de sneeuw moesten halen... wat een epos! Edu vloekte in verschillende talen, en ik hield – voor de zekerheid – toezicht vanaf een drogere heuvel.

In die duizend nachten hebben we alles gezien: kastelen die op sprookjes lijken, ruïnes die verhalen vertellen, wegen van stof, modder en steen. Bergen die ons nietig hebben doen voelen, meren die de hemel weerspiegelen als spiegels, steden waar iedereen me wilde aaien en dorpen waar de tijd stil lijkt te staan.

Maar het mooiste was niet het landschap. Het mooiste waren de mensen. Zij die ons met een glimlach kruisten, die ons uitnodigden voor een kop koffie, die altijd eerst naar mij vroegen (zoals het hoort), die hun verhalen deelden of gewoon zwaaiden vanaf hun deur, alsof ze al op ons hadden gewacht.

En we reizen niet altijd alleen. Vaak komt oom Joan mee, die zorgt voor de muziek en de kaart. Of oom Javi, die de beste plekjes weet te vinden. En één keer ook oom Antonio – die uit Málaga, niet de broer van papa. Ieder van hen heeft een paar van die nachten met ons gedeeld, en ieder heeft zijn sporen nagelaten in ons kleine rijdende huis.

Niet alle nachten waren makkelijk. Sommige waren koud, andere luidruchtig, en soms een beetje verontrustend. Maar ze horen er allemaal bij. Want elke nacht in de camper is een ingeloste belofte: om door te gaan, om te leven zonder horloge of vaste muren, om te dromen op wielen.

Soms denk ik dat duizend nachten veel zijn, maar dan herinner ik me dat elke nacht zijn eigen hartslag heeft. Het is geen getal, het is een reis van dromen. En nu we er nog één aan toevoegen, begrijp ik dat dit niet het einde is, maar de open deur naar nog duizend meer.

Duizend nachten – en nog één. Een getal dat niet rust betekent, maar beweging. Want zolang er lichten boven ons dak uitgaan en ochtenden die ruiken naar een nieuwe wereld, blijven papa Edu en ik rijden. Hij achter het stuur, ik als copiloot, en de camper als ons kleine, bewegende universum.

🇦🇱 Albanië, 🇩🇪 Duitsland, 🇦🇩 Andorra, 🇦🇲 Armenië, 🇦🇹 Oostenrijk, 🇧🇪 België, 🇧🇦 Bosnië en Herzegovina, 🇧🇬 Bulgarije, 🇨🇿 Tsjechië, 🇭🇷 Kroatië, 🇩🇰 Denemarken, 🇸🇰 Slowakije, 🇸🇮 Slovenië, 🇪🇸 Spanje, 🇪🇪 Estland, 🇫🇮 Finland, 🇫🇷 Frankrijk, 🇬🇪 Georgië, 🇬🇷 Griekenland, 🇭🇺 Hongarije, 🇮🇪 Ierland, 🇮🇹 Italië, 🇽🇰 Kosovo, 🇱🇻 Letland, 🇱🇹 Litouwen, 🇱🇺 Luxemburg, 🇲🇰 Noord-Macedonië, 🇲🇪 Montenegro, 🇳🇱 Nederland, 🇧🇻 Noorwegen, 🇵🇱 Polen, 🇵🇹 Portugal, 🇬🇧 Verenigd Koninkrijk, 🇷🇴 Roemenië, 🇷🇸 Servië, 🇸🇪 Zweden, 🇨🇭 Zwitserland, 🇹🇷 Turkije