Vaarwel Tom, de trotse kat van Barendrecht 🐈‍⬛

Vandaag heb ik een zwaar hart. Niet omdat ik weer dat droge hondenvoer moet eten, maar omdat Tom er niet meer is – de kat van mijn oom Antonio en tante Wilma. Hij was al oud, zeventien jaar minstens, en een tumor in zijn kaak maakte het leven moeilijk voor hem. Ze hebben hem zacht laten inslapen, zonder pijn.

Tom was een kat met karakter. Niet het soort dat een hond zomaar vertrouwt. De eerste keren dat we elkaar zagen, ging het er… gespannen aan toe. Ik kwispelde beleefd, hij siste alsof ik zijn territorium had betreden (wat trouwens waar was). Maar ergens begrepen we elkaar: twee trotse zielen, elk met hun eigen regels.

De laatste keer dat we elkaar zagen, in mei, was anders. Geen geblaas meer, geen theater. We lagen samen op de bank — hij aan de ene kant, ik aan de andere. Een wapenstilstand met kussens ertussen. Hij spinde zachtjes, ik hield één oog open, voor de zekerheid. Maar het was goed zo.

Tom had zijn favoriete plek: onder de kiwiboom in de tuin. Daar lag hij in de zomer, luisterend naar de vogels, met de blik van een keizer die alles overziet. Nu rust hij daar, precies waar hij altijd het liefst was. Ik denk dat die plek nooit meer hetzelfde zal zijn, maar dat de boom voortaan een beetje van Tom’s geest zal dragen.

Oom Antonio en tante Wilma zijn verdrietig, natuurlijk. Ze hebben een leven gedeeld met een dier dat koppig, slim en trouw was — op zijn eigen, kattige manier. Als zo’n vriend verdwijnt, wordt het stil in huis. Geen pootstapjes meer op de vloer, geen zachte miauw bij het ontbijt, geen warme aanwezigheid op de bank. Alleen herinneringen, en een stille dankbaarheid.

Ik geloof dat er ergens een plek is waar goede dieren naartoe gaan. Een grote, zachte bank in de zon, met kussens vol kattenhaar en honden die niet blaffen. Daar ligt Tom nu vast, elegant als altijd, met zijn voorpootjes netjes onder zich gevouwen, de baas van zijn hemel.

En misschien, als ik ooit ook daar aankom, mag ik naast hem liggen. Met een beetje ruimte ertussen, natuurlijk. Geen geblaas meer, alleen rust.

Vaarwel, Tom. Moge de zon je vacht verwarmen en de wind zachtjes door je snorharen waaien.