Vandaag zijn we door de hoofdstad van Turkije gereden, Ankara. Mijn pappie heeft daar iets gezien, maar ik niet. Ik zal je erover vertellen.
De plek waar we hadden geslapen was niet slecht, behalve dan dat er een heleboel andere honden waren, reusachtige, die me 's nachts niet eens mijn behoefte lieten doen. Ze waren heel vriendelijk maar ook heel dom. En toen om half vijf 's ochtends de muezzin uit de moskee begon te zingen, zong de hele hondenbuurt mee. Whooo!
Een paar uur later werden we omringd door koeien die met hun cowboy naar de drinkplaats waren gekomen. De cowboy sprak niets anders dan Turks maar probeerde toch een tijdje met mijn papa te kletsen. Wat een aardige vent.
We waren een half uur onderweg naar het centrum van Ankara. Blijkbaar is de stad niet interessant, maar er is één ding dat mijn papa wilde zien: het mausoleum van Atatürk. Dus parkeerden we vlakbij het complex en terwijl ik in de camper bleef, deed mijn pappie de bezichtiging. Hij zegt dat het erg indrukwekkend is, vooral vanwege de grootte. Want het is enorm. Gigantisch. Overdreven kolossaal. Atatürk was vast een goede vent, maar zo fantastisch toch niet? In het complex is ook een museum over de onafhankelijkheidsoorlog en met alle spullen van Atatürk die ze konden vinden: zijn kleren, zijn boeken, zijn sabels en zakmessen enzovoort. Mijn pappie is een expert in het heel snel zien van dingen, maar toch kostte het bezoek hem meer dan een uur.
Daarna verlieten we de stad met de auto, wat ook lang duurde omdat de stad zo groot is. Om een uur of drie 's middags kwamen we aan op de mooie plek waar we gaan slapen. Het is vlakbij een riviertje en hier hebben we niemand gezien behalve een Turks gezin dat aan het picknicken was. En voor de rest: er is alleen maar natuur. Geen auto's, geen moskeeën, geen koeien en geen honden. Hier gaan we heerlijk uitrusten.