Dag 168: Yeşilköy - Fethiye

Vandaag combineerden we productiviteit met plezier, en mijn twee geldbewakers, mijn vader en mijn oom, trokken hun portefeuilles tevoorschijn en lieten ze zweten.Ik werd wakker met de zeewind in mijn vacht omdat we de nacht hadden doorgebracht in de camper aan de kust. Mijn papa Edu voelt zich als een vis in het water, dus 's ochtends waagde hij zich in zee voor een verkwikkende duik aan de rotsachtige kust. Terwijl hij dook, bleef ik aan de kant, me afvragend waarom mensen zo van dat zoute water houden. Dit hele zeegedoe is niets voor mij!Nadat we de camping hadden opgeruimd, stapten we in de auto en reden naar Önudeniz, een dorp dat zo toeristisch is dat zelfs roze flamingo's souvenirs verkopen. De reden voor ons bezoek was serieus: oom Javi had medische hulp nodig voor zijn oogproblemen. We parkeerden de camper en betraden wat leek op een filmset voor een komedie. Overal waren mensen te vinden!Na het doktersbezoek hadden we allemaal honger, dus besloten we te eten in het restaurant dat handig naast de dokter was gelegen. We bestelden hamburgers die zo groot waren dat ik dacht dat ze bedoeld waren voor een olifant. Ik probeerde er stiekem een te stelen, maar mijn papa Edu betrapte me. Hij vond dat het eten behoorlijk prijzig was, en hij voelde zich een beetje bedrogen.We stopten bij een benzinestation om de auto bij te tanken, en ook daar voelde hij zich bedrogen omdat de dieselprijs in Turkije aanzienlijk was gestegen.We moesten naar Fethiye om nog een van de medicijnen te vinden die oom Javi nodig had. We bezochten meer apotheken dan ik poten heb, maar geen van hen had wat we zochten. Ik begon te denken dat deze medicijnen zeldzamer waren dan een kat-hond.Daarna besloten we een tussenstop te maken in het verlaten dorp Kayaköy, dat eruitziet als een decor voor een horrorfilm, maar zonder monsters. Deze plek was ooit bruisend, tot op een dag iedereen besloot te verhuizen en hun huizen en winkels achterliet. Tenminste, we hoefden ons geen zorgen te maken over het vinden van een gesloten ijssalon.Uiteindelijk, tegen de avond, kwamen we aan op een plek in het bos om de nacht door te brengen in de camper. De plek is prachtig, maar er ligt zoveel rommel dat ik me voel alsof ik meedoe aan een hondenversie van "Extreme Cleaning". Mijn papa Edu moest me zelfs aanlijnen zodat ik niet in mijn eentje zou beginnen met opruimen!Nou, vrienden, maakt niet uit hoeveel gekkigheid er ook gebeurt, het is altijd leuk om bij mijn papa Edu en oom Javi te zijn. En nu gaat deze schat terug naar zijn mat.