We werden wakker op een rustige plek (zoals altijd kiest mijn papa de beste plekken om te slapen) en het duurde niet lang voordat we op weg gingen naar kasteel Bran, ook wel bekend als het kasteel van Dracula. Hoewel ik je één ding zeg, ik heb geen scherpe hoektand of zwarte mantels zien vliegen... wat een teleurstelling!

De reis was kort, gelukkig, want ik ben niet zo'n fan van autorijden. Wie vindt het nou leuk om daar te zitten, stuiterend bij elke bocht? Ik in ieder geval niet. Maar goed, een korte reis is altijd draaglijker omdat ik minder stress heb. Dat is fijn!

Toen we aankwamen, was de sfeer een mix van middeleeuwse markt en dorpskermis: veel eetkraampjes, Dracula-souvenirs overal en veel kleine winkeltjes voor toeristen. Ondanks het laagseizoen liepen er behoorlijk wat toeristen rond, maar niets vergeleken met de stormloop die er in het hoogseizoen moet zijn. Echt waar, dit moet in de zomer verschrikkelijk zijn!

In het begin wilden mijn papa en mijn oom Joan het kasteel niet in omdat ze hadden gelezen dat het een hoop geld kostte, bijna 20 euro per persoon. Toen ze zagen dat de toegang niet zo duur was (hoewel het nog steeds een hap uit de portemonnee was), veranderden ze van mening.

Hier komt het drama: ik mocht niet naar binnen! Het lijkt erop dat een reizende hond niet alle deuren opent. Dus mijn papa nam me mee terug naar de camper, waar ik als officiële bewaker bleef terwijl zij het kasteel verkenden. Volgens hen is de plek meer een themapark dan een historisch monument, maar ze hadden plezier met het maken van foto's overal, zowel binnen als in de tuin.

Na de lunch in de camper, op een open plek in het bos met boomstammen bedekt met sneeuw, gingen we op pad om richting Boekarest te gaan.

En daar begon de nachtmerrie: wegwerkzaamheden en meer wegwerkzaamheden. De reis over de weg vorderde niet, ik denk dat ik een schildpad ons voorbij zag gaan! Het werd al snel donker, dus mijn papa besloot van plan te veranderen en we zochten een plek om niet zo ver weg te slapen. We weken af ​​via een onverharde weg die omhoog en omhoog ging, alsof we op zoek waren naar het kasteel van de goden zelf. Na ongeveer 7 kilometer kwamen we aan op een plek uit een film: uitzicht op de vallei, beschut tegen de wind en een rust die Dracula niet eens had in zijn beste rustnachten.

Maar het was koud, het kroop zelfs in mijn vacht. Dus strategische terugtrekking naar de camper was aan de orde van de dag. De nacht eindigde met een dekentje, een film en veel dromen... want morgen wachten er weer avonturen op ons! Klopt het dat deze reis alles heeft?