Vanmorgen leek het huis wel een familieconferentie: overal mensen, koffie in de lucht en heel veel gepraat door elkaar. En toen ging de bel — daar was Tarja, een vriendin van de moeder van mijn papi Edu. Ze kwam samen met haar dochter Mirjam. Ik rende meteen naar ze toe, met mijn charmantste kop en mijn "ik-ben-schattig-geef-me-aandacht"-blik. En ja hoor, ik kreeg wat aaitjes... maar toen gebeurde het.

Ze zagen hém. Tom. De kat. De prins van het huis. Die deed alsof hij helemaal geen zin had in mensen, en precies daarom wilden ze hem allemaal aaien. Hij lag daar op zijn troon (de bank), kop omhoog, snorharen fier, en liet zich knuffelen alsof hij de koning van Nederland was. Ongelooflijk.

Op tafel stond van alles wat heerlijk rook: kaas (ook Franse!), taart, koekjes, broodjes... en ik zat eronder te kwijlen. Natuurlijk mocht ik niets hebben. Behalve wat kruimels. Of nou ja, bijna-kruimels.

Na een uur of twee zwaaiden Tarja en Mirjam weer gedag. En daarna gingen we op pad: een lange wandeling door de omgeving, met alleen papi Edu, tito Antonio en tita Wilma. Mooie paden, veel gras, konijnengeur hier en daar... Ik had het druk met snuffelen, terwijl de mensen gezellig bleven kletsen.

Geen groot avontuur vandaag, geen koeien op een dijk of theater vol mensen. Maar soms is een rustige dag, met een beetje bankhangen, wat lekkers op tafel en een goede wandeling precies wat je nodig hebt.

En jawel, zoals altijd sliepen we weer lekker in onze camper. Die staat nog steeds netjes voor het huis geparkeerd. Mijn bedje wacht!