Wat een kletsnatte dag. Vanaf de ochtend tot na de lunch viel er geen moment géén regen. Dus ik, met al mijn waardigheid, installeerde me in het mandje van Tom. Ja, het is een kattenmandje. En ja, het is klein. Maar eerlijk? Best knus. Lekker warm, gezellig én het ruikt naar poes. Wat wil je nog meer?

Na de lunch (die hier plaatsvindt op het tijdstip waarop ik normaal pas aan mijn ontbijt begin), regende het nog steeds, maar Papi Edu en zijn clubje hadden plannen. Wandeling naar het winkelcentrum, met regenjassen aan en een goed humeur. Mij bonden ze vast buiten, als een luxe handtas, naast een andere hond die ook een blik had van: “Wat doe ik hier eigenlijk?” Ondertussen liepen Papi Edu, oom Antonio en tante Wilma door de supermarkt alsof het een soort mensensafari was. Ik kreeg trouwens geen enkel stukje worst. Schande.

Maar het vreemdste moest nog komen. Rond zeven uur 's avonds, na het avondeten (dat hier plaatsvindt alsof het lunchtijd is), vertrok het hele stel… op de fiets! Het leek wel een etappe van de Tour de Holland. Papi Edu, oom Antonio, tante Wilma, Lars met zijn vriendin Charlize, en Britte met haar vriend Rutger. Allemaal richting Rotterdam.

En ik? Ik bleef thuis. Met Tom. Gelukkig tolereren we elkaar tegenwoordig. Geen gevechten. Ook geen gedeelde dutjes, dat niet.

En waar gingen ze precies heen? Naar een enorm theater, met vierduizend mensen. Vierduizend! Daar trad iemand op die Najib Amhali heet, blijkbaar een grote naam hier. Een cabaretier van Marokkaanse afkomst die al 30 jaar mensen aan het lachen maakt met verhalen over zijn jeugd, het leven tussen culturen en andere dingen die grappig worden als je ze goed vertelt. En volgens hen deed hij dat héél goed.

Rond elf uur kwamen ze weer thuis, lachend en pratend over grappen die ik niet begreep (maar vast iets te maken hadden met schoonmoeders of shoarma). Nog een laatste drankje met Franse kaas (niets voor mij natuurlijk), en toen zoals altijd: een kort avondrondje en lekker slapen in de camper, die nog steeds voor het huis geparkeerd staat.

Mijn mandje, mijn deken, en slaap. Want zelfs op een dag van bankhangen en regen, moet een bodeguero uitrusten. Wie weet wat morgen brengt!