Dag 24: Scarborough - North York Moors

Vanmorgen werden we wakker op die parkeerplaats waar we de nacht met vier andere campers hadden doorgebracht. Martín, die van de ham van gisteravond, lag nog steeds in zijn grot toen wij ons begonnen te bewegen. Het regende een beetje, dus deden we het rustig aan, zonder haast, zonder pato, zonder ontbijt. Drie van de busjes vertrokken al vroeg, een ervan met een generator die gelukkig al was gestopt met zijn ochtendconcert.

Toen het rond half tien ophield met regenen, gingen we op pad. Martín wakker maken...nou nee, misschien liep hij nog in zijn onderbroek of was hij opera's aan het componeren. Onze bestemming: Scarborough. Het is een kuststadje met veel charme en twee baaien: de noordelijke en de zuidelijke, gescheiden door een heuvel met een ruïne van een kasteel dat het hele panorama domineert alsof het de meeuwen in de gaten houdt. We parkeerden op een gratis plek in de buurt van de North Bay, met een limiet van twee uur met behulp van die blauwe schijf die ze hier gebruiken in plaats van zonnehorloges. Net iets verderop moest je al betalen, dus daar hebben we ons slim weggemoffeld.

We verkenden de stad te voet. We klommen naar het kasteel van Scarborough, dat er van buiten al indrukwekkend uitziet. We gingen niet naar binnen, want tien pond betalen om meer stenen te zien, terwijl je ze vanaf de weg kunt zien...nee. Maar de uitzichten van bovenaf zijn echter postkaarten waard: de twee baaien, de daken van Scarborough en de zee daar, alsof ze zeggen: "Ik ben hier al meer eeuwen dan dat kasteel". We daalden via een paadje af naar de kerk van St. Mary, die uit een mystery film lijkt te komen, met de begraafplaats erbij. Daar ligt Anne Brontë begraven, een van de schrijvende zussen. De grafsteen was rustig, zonder mensen die selfies namen, wat al veel gevraagd is.

Daarna gingen we naar Peasholm Park, een themapark in Aziatische stijl. Het heeft pagodes, een vijver en drakenvormige boten die je moet bepeddelen, wat mij een gebrek aan respect voor de draak lijkt, die zou moeten vliegen of vuur spuwen, maar goed. Het beste was om de mensen georganiseerd op banken te zien alsof de vijver een theater was, wachtend tot er iets gebeurde... en wat er gebeurde was mensen die doelloos aan het trappen waren. Soms denk ik dat we niet hetzelfde concept van "plezier" begrijpen. Op de terugweg naar de auto liepen we langs het strand. Het was niet warm genoeg om als sardines te gaan liggen, maar er waren een heleboel mensen aan het spelen, schreeuwen, ballen aan het gooien (maar niet voor mij!) en sommige honden renden alsof er veren in hun poten waren gestopt. We hadden bijna onze twee uur van schijf-truc uitgebruikt en namen de auto richting het noorden, naar de North York Moors.

We aten op een kleine parkeerplaats en rustten even uit. En toen, rond een uur of vijf, gingen we naar Ravenscar, dat klinkt als een plek waar mysterieuze dingen gebeuren, maar in werkelijkheid is het een rustig dorpje waar een van de beroemdste routes van Noord-Engeland begint: de Cleveland Way. Dit pad loopt langs de kliffen, langs de hele kustlijn. Het is een van die wegen waar elke bocht een ansichtkaart is en elke helling een bewijs van liefde voor wandelen. Op ons traject passeerden we een plaats genaamd Peak Alum Works, een complex van ruïnes van wat een verbazingwekkende industrie was: daar werd aluin gewonnen, een mineraal dat werd gebruikt om kleuren in stoffen te fixeren. Eeuwen geleden was dat als een nucleaire centrale van de kleurstof. Vandaag de dag zijn de overblijfselen er nog, maar het landschap ruikt nog steeds naar geschiedenis. We bereikten niet Robin Hood's Bay, maar Boggle Hole. Onderweg zagen we schapen, meer kliffen, de hele tijd zee aan de rechterkant en hier en daar een bloem waarvan papa zei dat we er niet met onze neus aan moesten komen. Op de terugweg veranderden we van route en namen een groene weg, een oud treinbed dat is omgebouwd tot een promenade. Het is bijna vlak en perfect om te rennen, ware het niet dat papa zegt dat je energie moet besparen voor het avondeten. In totaal hebben we bijna 10 kilometer afgelegd, en om kwart over acht waren we terug bij de auto, met brandende voeten.

Het was tijd om een plek te zoeken om te slapen, en de zaak werd interessant. We bekeken vier plekken op Park4Night en ze hadden allemaal meer verkeer dan de M-30 in de spits. Dit begint een beetje op Noorwegen te lijken, niet vanwege het landschap maar vanwege de invasie van campers en campers die alle plekken bezetten voordat je "vliegtuigmodus" kunt zeggen. Maar de eerste die we zagen, overtuigde ons: we parkeerden een klein beetje verder van het exacte punt en hier zijn we. We staan ​​naast een oude weg, zonder verkeer meer, dicht bij een grotere weg die je in de verte hoort maar niet ziet. Het beste: adembenemende uitzichten en een zonsondergang die leek te zijn geschilderd met aquarel door een romantische kunstenaar met vrije tijd. En nu... rusten. Morgen, meer poten, meer uitzichten en hopelijk minder mensen in drakenvormige boten.