Dag 25: North York Moors - Skinningrove

Na de aframmeling van gisteren langs de kliffen, besloten we het vandaag wat rustiger aan te doen. Of nou ja, papa Edu besloot het... Ik zou om acht uur klaar zijn geweest, maar ik ga hem ook niet het plezier ontnemen om de langzame te spelen. We vertrokken bijna om twaalf uur van de plek waar we een rustige nacht hadden doorgebracht, op onze vergeten weg met ansichtkaartuitzichten en zonder één auto die passeerde.

Het plan was om een plek te bezoeken met een sprookjesachtige naam: Robin Hood's Bay. Ik verwachtte vliegende pijlen en zakken met goud, maar wat er was waren auto's, veel auto's, en mensen. Eerst gingen we met de auto naar het dorp, maar toen we de chaos op de parkeerplaatsen zagen - en dat ze ook nog eens betaald waren -, keerden we om. Ongeveer twee kilometer verderop vonden we een plek waar je gratis kon parkeren, hoewel met een bord dat om een donatie vroeg. Maar ja, aangezien we geen enkele Engelse munt bij ons hadden (noch vals, noch echt), konden we niets in de brievenbus achterlaten. In ieder geval kwam die gratis parkeerplaats met een val: om in het dorp te komen, moesten we een hele lange helling af... en op de terugweg, omhoog. En ik overdrijf niet. Halverwege dacht ik dat we een sherpa nodig zouden hebben.

Het dorp zat bomvol. Iedereen opeengepakt in de hoofdstraat, die van het nieuwe deel van het dorp naar de zee loopt. Behalve de drukte was er ook eb, dus de helft van Yorkshire leek te lopen op wat zij strand noemen en wat ik een natte modderpoel met stenen noem. Gelukkig waren er in de smallere steegjes minder mensen en was de wandeling best aangenaam. Het dorp is er een van die zou kunnen dienen voor een reclame van diepvriesvis, met dicht opeengepakte huizen, pastelkleuren en daken die door de noordenwind scheef zijn getrokken.

Nadat we tientallen toeristen hadden geobserveerd die fish and chips verslonden alsof er geen morgen was, besloten we terug te keren naar de auto. De helling terug bevestigde mijn vermoedens: dit is geen dorp, het is een uithoudingsproef.

De volgende stop was Whitby. We parkeerden op een rustige plek om te eten - want als we langer zouden wachten, zou de honger ons ertoe aanzetten verkeersborden te bijten - en daarna, rond vijf uur, gingen we naar de Aldi voor proviand (dat wil zeggen, eten voor mij). Al met de voorraadkast vol, gingen we naar Whitby Abbey.

Whitby Abbey is een gigantische kerk in ruïnes, gelegen op de top van een klif met uitzicht op de Noordzee. De overblijfselen maken indruk, zelfs op degenen die niet veel van oude stenen begrijpen. Het was een van de belangrijkste abdijen van Noord-Engeland in de Middeleeuwen, een machtig religieus centrum met veel invloed. Maar alles stortte in de 16e eeuw in, toen Hendrik VIII ruzie kreeg met de paus en beval alle kloosters in het land te sluiten en te plunderen. Sindsdien heeft wat er over is van de abdij zo goed en zo kwaad als het ging standgehouden tegen de wind, de regen en de toeristen met een camera.

We hadden geluk met het weer: hoewel de lucht bewolkt was, was er geen mist. Ideaal om te verkennen zonder je snuit nat te maken en te genieten van de indrukwekkende uitzichten vanaf de top van de klif.

We kwamen na zes uur aan, dus parkeren was gratis (wonder), maar het terrein van de abdij was al gesloten. Toch maakten we een wandeling buiten. Alles is omgeven door een muur die zo hoog en serieus is dat hij Berlijn jaloers zou maken. En het is geen hek, meneer, het is een muur waar je je bij voelt alsof je iets verbodens bespioneert. Toch slaagde papa Edu erin een paar best gave foto's te maken vanaf de andere kant van de muur. En eerlijk gezegd weet ik niet of het de moeite waard was geweest om te betalen om binnen te komen, want het leek er ook niet op dat er binnen veel meer te zien was dan wat we al van buitenaf konden zien.

Nadat we het terrein als goede toeristen met een krap budget hadden omcirkeld, keerden we terug naar de auto en begon de laatste missie van de dag: een plek vinden om te slapen. We passeerden een paar plaatsen die ons niet overtuigden en belandden in Skinningrove. We parkeerden in de haven, op een parkeerplaats met vissersboten en vooral een heleboel andere voertuigen geparkeerd als sardines in een blik - want de campers staan hier bijna deur aan deur. Dit begint al op een rondtrekkend festival te lijken, maar er is een goede sfeer.

Direct bij aankomst kwam een zeer spraakzame man naar papa Edu toe. Hij heet Zarren en was onder de indruk van onze camper. Hij gaf ons het gevoel dat we met een ruimteschip waren aangekomen. Naast ons staan onze buren, die er ook heel aardig uitzien. De buurvrouw spreekt zelfs Spaans omdat ze lerares is. Ik beperkte me ertoe om aardig te doen tegen de honden in de omgeving en discreet mijn territorium af te bakenen tussen wiel en wiel.

Toen de nacht al viel, gingen we de camper in. Hier zijn we, klaar om te slapen met het geluid van de zee op de achtergrond en de verre geur van vis. En hopelijk vanavond geen vampiers.