Dag 26: Skinningrove - Hartsop

De ochtend begon rustig. De helft van de andere campers was al weggezoemd alsof er kroketten werden weggegeven in de volgende bocht. Wij, trouw aan ons kampioensritme, maakten eerst een wandeling over de kliffen van Skinningrove. Daar loopt een deel van de Cleveland Way, een nationale wandelroute die meer dan 170 kilometer beslaat tussen Helmsley en Filey, langs de hele kust van Noord-Yorkshire en door de heidevelden van de North York Moors. Dat klonk als een epische excursie... totdat ik de eerste doorns in mijn poten voelde.

Wat een gewoonte hebben die planten toch om pinnen te verstoppen op de meest onnozele plaatsen. Ik liep zo vrolijk te snuffelen tussen de struiken, en plotseling pats! Weer mank. En nog een keer. En nog een keer. Het leek wel of ik in plaats van poten magneten voor doorns had. Bovendien stond er daarboven een wind die je haar achterstevoren kamde, dus besloten we na een heroïsch stuk terug te gaan naar de camper. Een paar aaitjes, een beetje schoonmaken van de kussentjes, en klaar.

We namen afscheid van Zarren, de nummer één fan van ons schip op wielen, en zetten koers naar nieuwe avonturen. Eerste stop: Redcar, om LPG te tanken. Voor iets meer dan 10 pond vulden we de gastank om te koken en bijna twee maanden warm water te hebben. Het is niet om iets, maar met wat de prijs van voer aan het worden is, is dat een koopje.

Het weer begon meteen daarna te draaien. Af en toe regen, die klinkt alsof er emmers water uit de lucht worden gegooid, maar dan gingen we door gebieden die zo droog waren dat er niet eens een plas was. Engeland in pure staat: bipolaire hemel.

We stopten in Kendal, een leuke stad halverwege schapen en winkels. Daar wilde papa Edu "zijn poten strekken", hoewel ik denk dat hij dat zei om niet toe te geven dat hij wilde rondkijken in de supermarkt Iceland (dat is geen winkel van vulkanen, maar van diepvriesproducten). We gingen ook een dierenwinkel binnen. Ik snuffelde in elke hoek om te zien of er iets interessants lag, maar niets. Alleen voer. Bah.

Daarna reden we verder. En verder. We doorkruisten bijna heel Engeland van oost naar west. We vertrokken vanaf de kust van de Noordzee en eindigden bijna in de Ierse Zee, en kwamen het beroemde Lake District National Park binnen.

Dit park is het grootste van Engeland en een paradijs voor wandelende mensen en ontdekkende honden (met of zonder doorns). Het staat vol met bergen, groene valleien en meren die op gigantische spiegels lijken. Papa Edu deed het een beetje denken aan Noorwegen, en hij had gelijk: smalle bochten, diepe valleien en een klimaat dat vaker verandert dan ik van slaaphouding.

We zochten een plek om de nacht door te brengen. De eerste poging was in Red Pit Parking Area, een prachtige plek langs de weg naar het Ullswater-meer. Maar alle vlakke plaatsen waren al bezet door andere ochtendmensen. Bovendien waaide de wind daar zo hard dat het leek alsof de achterdeur eraf zou vliegen.

Uiteindelijk vonden we een ruime parkeerplaats in Hartsop, die dient als startpunt voor verschillende wandelroutes. Er staat een bord dat om een vrijwillige donatie vraagt, dus laten we hopen dat we morgen een verloren Engels muntje tussen de stoelen vinden om iets achter te laten. Hier voelen we ons erg op ons gemak: het is rustig, omringd door bergen met dramatische mist, en er zijn maar een paar auto's en een andere bestelwagen.

We aten iets, deden een welverdiende siësta en toen... deden we niets. Want het bleef af en toe regenen, en eerlijk gezegd, na zoveel drukke dagen is het ook fijn om de middag rustig in de camper door te brengen. Ik met mijn bal, papa Edu met zijn boek, en de regen die de maat op het dak aangeeft.

Laten we hopen dat het weer ons morgen in staat stelt om wat meer te verkennen, want dit park ziet er erg goed uit. En ik wil heel graag paden zonder doorns proberen.