Dag 30: Clatteringshaws - Wigtown

Het begon vandaag heftig. Om zes uur 's ochtends, toen we nog in de "croqueta"-modus lagen in ons bedje in Galloway Forest Park, kwam er een einde aan de rust. Een leger van bestelwagens en onderhoudswagens viel de parkeerplaats binnen alsof ze de slechteriken waren in een actiefilm, met motoren die non-stop ronkten en de arbeiders die van de ene auto naar de andere renden alsof ze een langzame race simuleerden. Even dacht ik dat ze een hindernisbaan zouden bouwen voor onhandige mensen.

Maar goed, wij deden ons ding. Papi Edu en ik gingen verder met onze heilige routine: hondenstrekkingen, ontbijt met verplichte eend en een tijdje de wereld observeren vanuit het raam. Rond tien uur startten we de auto en gingen we... naar links. Maar het avontuur duurde niet lang, want verderop was er weer een bataljon vrachtwagens, graafmachines, gesloten-weg-borden en een zeer serieuze man die leek op de opperbaas van het asfalt. Dus keerden we om, zoals bij de zijmissies van videogames, en deze keer gingen we naar het noorden.

In een van die mysterieuze bochten in het bos vonden we een grindpad genaamd Galloway Kite Trail. Kijk, de naam belooft draken of op zijn minst vliegers, maar het blijkt een schilderachtige route te zijn die is ontworpen om roofvogels zoals de rode wouw (red kite) te bekijken. Papi Edu hoopte er een paar te zien, maar ik zag alleen takken, bomen en hetzelfde boslandschap dat zichzelf kloonde. De weg ging op en neer, ja, mooi, maar niet om daar een uur lang over te hobbelen. Dus weer een halve draai. Ik weet niet hoe vaak we vandaag gedraaid hebben, maar als het dansen was, zouden we een salsawedstrijd gewonnen hebben.

Toen, als beloning voor zoveel bochten, vonden we een meertje genaamd Black Loch. Er is een parkeerplaats direct naast, zonder een ziel (goed!), maar met een bord dat aangaf dat een overnachting daar tien euro kost. Pardon? Het is bijna hetzelfde als de gratis plek waar we slapen. Waarom betalen? Is het inclusief ontbijt? Hondenmassage? Thermische dekens?

Omdat we nog niet aan een dutje toe waren, maakten we een wandeling rond het meer. In het begin was het gemakkelijk, over een goed onderhouden grindpad, en al snel vonden we iets heel bijzonders: een kegel van perfect opgestapelde stenen aan de oever. We wisten niet wat het was, maar het leek op een soort sculptuur. Blijkt van wel, het is een kunstwerk van kunstenaar Andy Goldsworthy, onderdeel van een reeks stenen structuren die in de hele regio te vinden zijn. Ik had meer zin om het te markeren, maar Papi Edu liet me niet. Wat een feestbezoeker.

De tweede helft van de wandeling was meer "gematigd avontuur". Een smal pad tussen de vegetatie, met bramen die probeerden me zonder toestemming over mijn rug te aaien. We moesten een klein beekje oversteken, maar zonder drama. In totaal waren het twee of drie kilometer, een zeer aangename wandeling, met een smaak van landelijke ontdekking.

Na dat zen-moment verlieten we officieel Galloway Forest Park. Kijk, het is mooi, met veel bomen om aan te snuffelen en te dubbel-gearren, maar Papi Edu vond het een beetje saai. Hij zegt dat alle landschappen hetzelfde lijken en mist meer variatie. Ik klaag niet: schaduw, stokken, mos en beestjes. Hoewel, over beestjes gesproken… de mitches! Oh mijn god! Wat een afschuw. Hele wolken minuscule beestjes met slechte bedoelingen. Ze bijten je, komen in je oren, omringen je hoofd alsof je een stuk vlees bent dat in het bos drijft. Het was onmogelijk om buiten te zijn zonder te worden verslonden. Ze lieten me niet eens met waardigheid plassen. Dus aten we opgesloten in de auto, in een vriendelijke berm, en daarna volgden we de route naar Wigtown.

Wigtown, vrienden, is officieel de literaire hoofdstad van Schotland. Een klein dorpje, omringd door groene heuvels, met een verdachte concentratie aan boekhandels. We parkeerden voor het gemeentehuis of wat dan ook dat het belangrijkste lijkt. Het was het centrum, maar er was niet veel drukte. Het dorp is goed onderhouden, heeft charme, maar leek een lege set. Heel weinig mensen op straat. Ik zou het de Schotse siësta-modus noemen.

Eerst liepen we naar de haven van Wigtown. "Haven" is een beetje optimistisch. De rivier stond zo laag dat het meer op een modderige vlakte met een roeping tot kanaal leek. Er is een bord dat waarschuwt dat het gebied overstroomt met het getij, dus als je de auto daar parkeert, is dat op eigen risico. Ik vond het fascinerend. Een haven zonder water, als een bord zonder eten. Mysterieus en onvolledig. Maar de plek heeft iets. Er is gras, ruimte om te rennen en een stilte die uitnodigt om te blijven. En het beste: je kunt daar met de camper slapen. Dus gingen we zonder te twijfelen naar de camper en parkeerden in de buurt van drie of vier andere campers. Nou ja, een beetje apart, zoals we het graag hebben, maar wel binnen de stam.

De middag brachten we rustig door. Ik was in mijn element: hoog gras om in te rollen, bloemen om te ruiken en fictieve achtervolgingen met onzichtbare vijanden. Een paradijs. Papi Edu ontspande, bekeek kaarten en dacht over menselijke dingen. Ik dacht alleen aan mijn bal, die vandaag ook zijn moment van glorie had.

Zo eindigde de dag. Met minder actie dan andere dagen, ja, maar met een goede mix van beestjes, onnodige rondjes en rustige ontdekkingen. Soms is er geen fjord nodig om te voelen dat de reis doorgaat. Je hebt alleen een goede plek nodig om in te rollen.