Dag 38: Luss - Linlithgow

We hebben heerlijk geslapen, met het constante geruis van de weg op de achtergrond. Het zal je misschien vreemd lijken, maar mij ontspant het, als een rivier van auto's die nooit stopt. We werden bijna om tien uur wakker, met de regen die de camper streelde. We hadden niet veel zin om iets te doen, dus brachten we de ochtend binnen door, warm en rustig.

's Middags stopte het met regenen en besloten we te vertrekken. We reden anderhalf uur en stopten op een parkeerplaats langs de weg - maar wat afgelegen - om te eten. Terwijl we de lunch verorberden, klaarde de hemel op, alsof Schotland ons toestemming gaf om te verkennen.

Om vier uur vervolgden we onze weg naar Falkirk, en passeerden daarvoor Stirling. Vanaf de weg zie je een enorm kasteel en groene heuvels waar je zin krijgt om uit te stappen en te verkennen, maar dat hebben we uitgesteld tot een andere dag met meer tijd. Onze bestemming was de beroemde Falkirk Wheel.

Voor degenen die het niet kennen: de Falkirk Wheel is een roterende lift voor boten, uniek in de wereld. Het verbindt twee kanalen met een hoogteverschil van 24 meter. In plaats van sluizen te gebruiken zoals gisteren, tilt deze uitvinding boten op en neer in een structuur die uit een sciencefictionfilm lijkt te komen. We parkeerden op de parkeerplaats (verondersteld betaald, vier pond), maar het systeem herkende onze buitenlandse kentekenplaat niet, en de medewerker vertelde ons dat als de slagboom open stond bij het binnenrijden, we konden vertrekken zonder te betalen. Perfect!

We liepen door de omgeving en maakten een heleboel foto's vanuit alle hoeken. Hoewel het bezoekerscentrum al gesloten was en het themapark beneden half verlaten leek, waren we er dol op. We liepen omhoog via het pad naar het bovenste kanaal, waar de boten de zwevende reuzenrad binnenvaren, en passeerden een stenen tunnel, die ook deel uitmaakt van het kanaal. Het is indrukwekkend om te bedenken dat er hele boten door die tunnel varen, alsof het niets is.

Voordat we vertrokken, profiteerden we ervan om de watertank te vullen in een servicegebied voor campers. Technisch gezien is dat alleen voor degenen die daar overnachten (het kost 18 pond), maar wij hebben alleen water getankt... en niemand zei iets.

Van daaruit gingen we rechtstreeks naar The Kelpies, die heel dichtbij zijn. We parkeerden (deze keer wel betalend: 2,50 pond), en gingen deze twee stalen reuzen ontmoeten. Het zijn twee paardenkoppen van 30 meter hoog, één die naar voren kijkt en de andere iets gekanteld. Ik vertel je het mythologische verhaal: de kelpies zijn magische wezens uit de Schotse folklore, watergeesten die de vorm van een paard aannemen om mensen te misleiden en naar de meren te slepen. Maar deze sculpturen brengen ook een eerbetoon aan de trekpaarden die vroeger binnenschepen door de Schotse kanalen sleepten. Ze vermengen dus legende en werkelijkheid. Majestueus, indrukwekkend, fotogeniek... en zonder de intentie om iemand te verdrinken!

Na ons artistieke en mythologische moment gingen we terug naar de auto. We reden een paar keer rond op zoek naar een rustige plek om te slapen. Maar op een gegeven moment was papa Edu afgeleid en bleef hij rechts rijden. Je weet wel: als er op het asfalt MO7S staat, zie je SLOW achterstevoren, en dat gebeurt alleen als je op de verkeerde rijstrook zit. Een goede herinnering dat we nog steeds in het Verenigd Koninkrijk zijn.

Uiteindelijk vonden we een rustige parkeerplaats langs het Union Canal, waar lange, smalle boten en enkele kajaks varen. De plek is vlak, stil en zonder 'miches'. Dus hier blijven we. De avond valt, het ruikt naar avondeten en rust... en ik ben al klaar om te dromen van mythologische paarden en wielen die boten draaien.