Dag 39: Linlithgow - EDI🛬 - Linlithgow

Vandaag waren er geen kastelen, geen gigantische paardenstandbeelden en geen magische wielen die boten omhoog hijsen. Maar laat je niet misleiden... het was een bijzondere dag! Zo'n dag die begint met nat en saai, maar eindigt met een verrassingsfeest en likjes.

's Ochtends regende het. Gewoon, zomaar. Geen onweer, maar constant. Dus bleven papa Edu en ik een flinke tijd gekruld in de camper, luisterend naar de regen op het dak, alsof het kleine nageltjes waren die tapdansen. Tot we rond het middaguur zeiden: "Hoppa, de auto in!"

We reden ongeveer een uur richting Edinburgh, maar gingen er nog niet in. We hadden honger en wilden ergens leuks stoppen. En dat vonden we: een nogal verborgen plekje aan de oever van de Inchgarvie Narrows, de vernauwing van het Firth of Forth, precies tussen de eilanden en de bruggen. Vanaf daar zie je het water krachtig stromen, alsof de rivier haast heeft om de zee te bereiken. De plek was prachtig... tot we uit de auto stapten en beseften dat er meer modder dan gras was, en meer afval dan stenen. Toch aten we daar. Ik kreeg het zachte deel van Edu's brood. Het goede van eten omringd door modder is dat als er iets valt, je het niet ziet.

Daarna was het wasmissie. Ja, mensen, ook dat hoort bij het avontuur. We zochten een wasserette en papa Edu stopte ons hele leven in een gigantische wasmachine. Terwijl de kleren ronddraaiden, profiteerde hij ervan om eten te kopen in een supermarkt ernaast, en daarna maakte hij de auto een beetje schoon. En ik paste op dat niemand onze sokken zou stelen. Ik heb al vaak gezegd: ik ben een hond, niet vies.

's Middags, met de kleren die al naar schone wolken roken, keerden we terug naar het estuarium, maar naar een ander punt van de rivier, deze keer bijna onder de Forth Bridge, die spoorbrug die op een gigantisch ijzeren spinnenweb lijkt. Ik zal het jullie vertellen: de Forth Bridge is een van de beroemdste spoorbruggen ter wereld, voltooid in 1890, helemaal rood en met een ontwerp als een Meccano-constructie maar dan in titanenformaat. Hij is meer dan 2.500 meter lang en functioneert nog steeds. Er komt een trein langs en de camper trilt zelfs.

Daar stonden meer campers geparkeerd, sommige met de uitstraling dat ze de nacht zouden blijven. Maar ook veel lawaaierige auto's, vol met jongeren met keiharde muziek en motoren die klonken alsof ze zouden opstijgen. Ik kon me niet eens concentreren op mijn geuren. Kinderen! Kijk of je minder blaft en meer ruikt!

Ik was al in de nachtmodus, me afvragend waarom papa Edu mijn mand niet uit de cabine haalde, wat mijn signaal is voor "einde van de dag". Maar hij bewoog niet. Hij keek alleen maar naar de klok. En precies toen ik op het punt stond om een hondenprotest te houden, pats! Om twee uur 's nachts stapten we in de camper en startten we.

We gingen naar de luchthaven van Edinburgh, parkeerden (in een peperduur gebied: 14 pond voor minder dan 10 minuten, alsof ze de auto voor ons wasten!), en liepen naar de terminal... En daar, tussen slaperige mensen en blauwe schermen, stond Tito Joan! Ik sprong niet, ik maakte viervoudige sprongen. Ik verwelkomde hem zoals alleen een opgewonden hond dat kan: met rondjes draaien, rondjes rennen en kwijlen.

Na de grote reünie keerden we terug naar dezelfde plek waar we de vorige nacht hadden geslapen, bij het Union Canal. Het duurde even omdat het regende en het donker was, en onder die omstandigheden rijdt papa Edu alsof we suikerkristallen in de kofferbak hebben. Maar we kwamen veilig en wel aan.

Nu, al in bed, met Tito Joan die zachtjes naast me snurkt en de regen die de camper streelt, kan ik jullie zeggen: er is geen kasteel nodig om een dag bijzonder te maken. Soms is een brug, een wasmachine en een goede verrassing genoeg.