Dag 43: Fort William - South Queensferry

We sliepen heel rustig in ons geheime hoekje tussen de bergen en de modder, en toen we opstonden lachte de hemel ons toe: geen regen. We ontbeten rustig (hoewel ik, zoals altijd, het in 23 seconden wegwerkte) en we vertrokken. We reden een half uur naar de parkeerplaats om de route naar de Steall Waterfall te doen.

En, wat een gave route. De route naar de Steall Waterfall is een van die Schotse klassiekers: hij begint met een bos dat zo uit een sprookjesfilm lijkt te komen (of van orcs, afhankelijk van het licht), daarna wordt hij smaller tussen enorme rotsen, veel mos en wortels die je proberen te laten struikelen. In totaal is het bijna vier kilometer heen en terug, maar het is niet zo eenvoudig als het lijkt. Maar we hebben het alle drie gedaan! Met Tito Joan voorop, Papi Edu met de camera en ik die op de geuren van de weg lette.

Aan het einde van het pad kwamen we bij een open vallei, met een brede rivier en de Steall Waterfall die op de achtergrond naar beneden viel alsof de hemel was gescheurd. Het is de op een na hoogste waterval van Schotland, met een val van ongeveer 120 meter, en hij maakt een geluid waardoor ik mijn hoofd wel vijf keer achter elkaar scheef deed.

Om er helemaal in de buurt te komen, moet je de rivier oversteken via een Tibetaanse brug, en het is geen grap. Drie kabels: één voor de voeten en twee voor de handen. En verder niets! Tito Joan zei van niet, dat hij op het droge zou blijven. Maar Papi Edu, zoals altijd, dapper (of onbewust), stak de kabel over zonder met een wenkbrauw te bewegen.

Ik... nou... ik probeerde hem te volgen. Maar via de rivier. Want hoe kon ik het me permitteren om niet de andere kant te verkennen? Ik ging er met stevige poten in, maar de stroming duwde me weg en gelukkig pakte Tito Joan me op tijd bij de kraag. Dat is pas teamwerk! Gelukkig maar, want anders zou ik deze post nu vanuit de Atlantische Oceaan schrijven.

Papi Edu kwam net onder de waterval en zei dat het de moeite waard was. Daarna kwam hij gezond en droog terug (in tegenstelling tot ik!) en we keerden via dezelfde weg terug naar de auto. Met de honger al aankloppend, zochten we een rustiger en idyllischer plek om te eten. Ik at mijn voer onder de tafel, terwijl de mensen hun heerlijke maaltijd aten.

Maar de rust duurde niet lang. Ze begonnen als gekken naar vliegtickets te zoeken, en ik rook al dat er iets aan de hand was. Het blijkt dat mijn Tita Rosa, de zus van Tito Joan, ziek is en in het ziekenhuis ligt, en Tito Joan wil haar zo snel mogelijk bezoeken. Ze vonden een ticket voor morgenochtend, vanaf Edinburgh.

Dus we moesten alvast naar beneden gaan, maar eerst maakten we een kleine omweg naar het beroemde Glenfinnan-viaduct, dat in de Harry Potter-films voorkomt. We reden erheen en parkeerden gratis op de mini-parkeerplaats van een kerk (zes plekken in totaal, puur geluk!), terwijl de officiële parkeerplaats, voor 5 pond, overvol was.

We liepen naar het viaduct... en de waarheid is... dat we een beetje teleurgesteld waren. In de films lijkt het spectaculairder. Hier was geen trein, geen epische muziek, en alles was lelijker dan we ons hadden voorgesteld. Toch maakten we onze foto's en selfies. De mensen gingen de kerk binnen die daar vlakbij stond (ik niet, want ik ben een hond, ook al heb ik manieren van een seminarist), en ze zeiden dat het van binnen mooi was, met glas-in-loodramen en alles.

Daarna stond er een lange reis op het programma. Meer dan 150 mijl (ongeveer 240 km) naar Edinburgh. De reis was lang, maar zonder drama's, en we kwamen net voor zonsondergang aan. We parkeerden op dezelfde plek waar we waren voordat we Tito Joan van het vliegveld ophaalden, vlak naast de Forth Bridge, die rode, gigantische en historische spoorbrug.

Voor het geval je het niet wist: de Forth Bridge werd in 1890 ingehuldigd en staat op de Werelderfgoedlijst. Hij is meer dan tweeënhalve kilometer lang en zo sterk dat locomotieven er sardanas op kunnen dansen zonder te wiebelen. Vanaf hier is hij goed te zien, vooral nu er niet zoveel verkeer is en er geen jongens met luidruchtige auto's racen. De sfeer is deze keer veel rustiger.

En hier zijn we weer, aan zee, klaar om te gaan slapen. Een dag van watervallen, emoties, onmogelijke bruggen en belangrijke beslissingen. Morgen gaat Tito Joan weg, en ik... ik begin hem nu al te missen.