Dag 42: Taynuilt - Fort William

We vertrokken rond het middaguur van de plek waar we hadden geslapen, en het was eerlijk gezegd moeilijk om weg te gaan. We zaten tussen bos en meer, midden in de natuur, met zijn vogeltjes, zijn bomen en zijn vlooien... nou ja, de vlooien worden niet gemist, maar de rest was een genot. Rustig, mooi en de ideale plek voor papa Edu en oom Joan om energie op te doen (ik ben altijd klaar, ik heb geen oplaadbeurt nodig).

We gingen met de auto naar Glencoe, die plek met dramatische bergen, theatrale wolken en onmogelijke parkeerplaatsen. Sterker nog, we probeerden te parkeren op de Three Sisters, maar het was er drukker dan mijn voerbak als die net gevuld is (en je weet dat dat niet lang duurt). We moesten een hele tijd wachten tot er een plekje vrijkwam. Ondertussen trilde ik al van opwinding: we gingen een route doen die The Lost Valley heet.

En ik vertel het jullie: The Lost Valley (Coire Gabhail in het Gaelic) is een verborgen vallei tussen enorme pieken, waar volgens men het MacDonald-clan gestolen vee verborg. Het leek me een uitstekend idee! Schapen stelen en verstoppen? Ik zou de beste blaffende maatje zijn geweest.

Het pad begint tussen rotsen, watervallen en gigantische varens. Je moet een beetje klimmen, gladde stenen ontwijken en op sommige stukken leek het alsof we een gigantische trap aan het beklimmen waren. We wilden de rondwandeling doen, ongeveer acht mijl (meer dan twaalf kilometer, jee!), omhoog naar de pas en omlaag door de andere vallei, maar we waren een beetje traag. Nou ja, zij traag, op vier poten kan ik me goed redden, hoewel ik zelfs toen het pad erg steil werd, van versnelling moest veranderen.

Toen we het meest beestachtige punt van de klim bereikten, sprak papa Edu het magische woord: "Gaan we terug?" En we keken elkaar allemaal aan alsof iemand vroeg of we snoepjes wilden. Ja, graag! Dus de helft van de terugweg, op zoek naar de terugweg.

Maar niet zonder finale emotie: om terug te keren naar het pad, moet je een rivier oversteken. Op de heenweg waren we er zonder problemen overheen gegaan, maar op de terugweg... laten we zeggen dat de stenen meer dan voorheen dansten. Ik probeerde het op mijn manier te doen, van steen naar steen te springen als een acrobaat, maar het water gaf me respect. Toen pakte een heel aardige dame, die naar hond rook (van de goede soort), me op en stak me over als een natte baby. Papa Edu zei "bedankt, bedankt", terwijl ik mijn beste "dit was niet mijn idee"-gezicht opzette. Dat ze me zonder toestemming aanraken...

We keerden terug naar de auto nadat we bijna acht kilometer hadden afgelegd, moe maar trots. Nou ja, ik was maar een beetje moe, maar heel trots. We stapten in de auto en reden naar het noorden, naar Fort William, en iets verder.

In dat gebied zijn er verschillende plekken om te overnachten, maar een was al vol met campers (sommige groter dan mijn ego), en bovendien zonder bereik, wat papa Edu nerveus maakt omdat hij het weer, de kaarten of, wat nog erger is, de voorspelling van midge-beten niet kan bekijken.

We gingen verder en vonden een andere plek, perfect voor 4x4-voertuigen zoals de dappere cel die we hebben. De weg was tot over de oren modderig, maar met een beetje handigheid en modder op de banden kwamen we er. De plek is erg mooi, er zijn bomen, velden en het ruikt naar pure natuur (met vleugjes nat schaap). Ideaal om uit te rusten na een dag vol avonturen, wateracrobatiek en onverwachte hondenreddingen.

Nu, met een volle buik (nogmaals nadenken... je weet wel), en na een paar rondjes om het perfecte bed te maken, ga ik op mijn favoriete deken liggen. Morgen, meer. En hopelijk minder water over rivieren.