Dag 45: Cramond

Vandaag zijn we laat opgestaan. Nou ja, "we", want ik was al wakker sinds acht uur, maar Papi Edu lag nog lekker te soezen in bed. De waarheid is dat ik het hem vergeef, want het was een erg drukke week, en bovendien... je merkt dat hij een beetje verdrietig is over Tante Rosa. Ik mis Oom Joan ook. Er is niemand meer die in mijn oor knijpt of "hé, maat" zegt als ik iets raars doe.

Dus we hadden niet veel zin om ons te bewegen, en omdat het mooi weer is, al is het iets bewolkter dan gisteren, besloten we hier nog een nacht te blijven. En deze plek heeft gewoon een goede sfeer. Er staan een heleboel campers en caravans langs de kust geparkeerd, mensen met hondjes, fietsen, ligstoelen, zelfs een dame met een ezel schilderde de zee (en, passant, de witte broek van haar man met een blauwe druppel).

Na het eten stond het tij extreem laag en verscheen het strand uit het niets als bij toverslag. Rennen!
We gingen met de bal naar het strand (mijn geliefde tweekleurige bal!) en speelden een flinke tijd. Ik rende zoveel, ik blafte zoveel, ik sprong zoveel dat ik tot mijn rug in het water belandde.
Brrr! Het was koud, maar verfrissend.
Papi Edu zei:
— Maar je haat het toch om nat te worden!
En ik dacht:
— Vandaag maakt het me niet uit, ik wil plezier hebben!

Na een snelle duik en een paar strategische schudbewegingen (een recht naast een dame met een rok, die me niet zo vriendelijk aankeken), liepen we weer over het strand naar de drakentanden.
We keerden terug naar de kust, niet via de weg, maar aan de andere kant van de tanden, over het natte zand en de stenen die half bedekt waren met algen en zeeschelpen. We gingen deze keer niet naar het eiland. Het was niet nodig. De wandeling was zo perfect.

Daarna liepen we over de boulevard. Nu was het warm, mensen in zwembroeken, sommigen in bikini, anderen in een hemdje die hun buik onbedoeld lieten zien. En veel kinderen met emmers, scheppen en kastelen die geen enkele golf kunnen weerstaan.

Terug bij de camper hadden we nieuwe buren: Giuseppe en zijn vrouw, uit Catania, op Sicilië.
Ze rijden in een witte gigantische camper met een enorme pony.
Ze spreken alleen Italiaans (en Siciliaans), maar dat weerhield Papi Edu er niet van om met ze te lachen, elk in zijn eigen taal en met gebaren, gelach, losse woorden en veel verwijzingen naar plaatsen.
Ze komen elk jaar naar Schotland, ze vinden het geweldig. Ze gaven tips voor het eiland Skye, hoewel ik meer aandacht besteedde aan de vraag of ze iets van hun picknick zouden geven (ze gaven me niets, verdomme).

We brachten de middag rustig door, naast de camper. Ik op het tapijt, in de zon. Papi Edu in zijn stoel, lezend op zijn mobiel en naar de horizon kijkend. Soms lachte hij om iets wat hij las. Soms zuchtte hij. Soms aaide hij mijn hoofd en zei:
— Jij mist het ook, hè?

Natuurlijk wel. Maar er zijn van die dagen, dagen waarop je niets hoeft te doen om ze mooi te maken.

Toen de zon achter de wolken begon te verdwijnen, kwam de frisheid als een sluwe vos. We gingen de camper in.
Omdat het vandaag vrijdag is, zijn er meer auto's die rondrijden dan gisteren, maar het is niet de chaos die het op de andere plek bij de Forth Bridge was. Ik denk dat we lekker zullen slapen. En morgen... zullen we zien.