Dag 46: Cramond - Dalkeith

We hadden graag langer op ons zonnige perceel aan zee willen blijven, maar de realiteit kwam aankloppen... en bracht geen eten of ruimte voor grijs water mee. Dus, met een rammelende voorraadkast, een lege koelkast en een tank die op ontploffen stond, moesten we de kust verlaten en terugkeren naar de bewoonde wereld.

We stapten in de auto en belandden in een file die leek op de rij om het paradijs binnen te gaan, maar dan zonder het paradijs. Het verkeer in Edinburgh ging zo langzaam dat zelfs ik de auto's had kunnen inhalen, en ik heb maar vier poten!

Het doel was tweeledig: een nieuwe wandelstok kopen om de kapotte stok van papa Edu te vervangen (ik weet niet of hij hem wil gebruiken om te wandelen of om midges te verjagen), en de camper vullen met proviand. In Decathlon vonden we de stok, en daarna ging papa naar de Tesco om boodschappen te doen. Ik bleef natuurlijk de camper bewaken.

En alsof dat nog niet spannend genoeg was, stopten we om het grijze water in een straatput te legen. Het is niet het meest glamoureuze deel van de reis, maar hé, het hoort bij het camperleven, en ik denk niet dat het illegaal is. Als het zo was, heb ik niets gezien. 😇

We zochten een plek om te eten, maar de twee parkeerplaatsen die we vonden waren erg druk. Auto's die in en uit reden, dichtslaande deuren, schreeuwende kinderen... het was niet de bedoeling voor een rustige lunch. Dus we bleven zoeken en belandden in Dalkeith, op een parkeerplaats naast een park dat, ter compensatie, best leuk is. We lunchten in de camper en daarna volgde de klassieke siësta.

Papa Edu zei iets over hondenhotels, dat hij er een wilde bezoeken... Ik begrijp niet goed waarom hij dat wil zien, als we al onze camper hebben die perfect is... Er broedt iets, en ik heb het gevoel dat ze me niet alles vertellen. Maar met de ochtendfile nog vers in zijn geheugen, had hij er geen zin in. En ik, eerlijk gezegd, stond ook niet te springen om kooien te inspecteren.

's Middags gingen we het park verkennen (oneindig grasveld!) en ook het stadje Dalkeith, dat volgens een bord een "historische stad" is. Nou... als ze met "historisch" "grijs, met meer beton dan charme" bedoelen, dan klopt het wel.

We keerden terug naar de parkeerplaats, die ons nu een lusthof leek in vergelijking met de straten van het stadje. We speelden een tijdje op de gigantische weide die we voor ons hebben - papa gooide de bal en ik deed alsof ik hem terugbracht zoals altijd - en daarna, toen het begon af te koelen, zochten we beschutting in de camper.

Vandaag was geen dag van grote avonturen, maar soms voelt een beetje rust ook goed... en vooral met nieuwe proviand in de voorraadkast.