Dag 50: Loch Garten - Edinburgh

's Ochtends was het mooi weer, maar in de camper hadden we geen zin in feestjes. Tito Joan belde, en zijn stem bracht niet bepaald snoepjes. Hij vertelde dat zijn zus, tante Rosa, heel, heel ziek is in het ziekenhuis... en dat ze waarschijnlijk niet lang meer te leven heeft. Ik begrijp niet helemaal wat "voor altijd weggaan" is, maar ik weet wel dat tante Rosa een van de goede mensen was: ze aaide me zonder aan mijn oren te zitten, ze sprak tegen me alsof ze me begreep en ze had altijd een glimlach die naar liefde rook. Sinds Tito Joan het zei, bleef papa Edu stil. En ik ook.

En natuurlijk wilde Edu zo snel mogelijk naar Barcelona om bij Tito Joan te zijn. Maar ik kon niet met hem mee, want ik ben niet bepaald een sleutelhanger. Toen ik jong was, ben ik twee keer met het vliegtuig gereisd, in het ruim. En kijk me niet zo aan: het is één ding om een hond te zijn, en iets anders om te reizen alsof je een koffer met poten bent. Bovendien weeg ik nu tien kilo (hoewel het alleen maar haar is, hè?) en de maatschappijen staan acht kilo toe met tas en al. Waar moet ik in een tas van 25x35x45 cm? Zelfs niet dubbelgevouwen als een tortilla!

Edu begon pensions voor honden te bellen in heel Edinburgh. Ik beefde al bij de gedachte dat ze me zouden opsluiten in een kooi met een schreeuwende beagle als buurman. Maar het bleek dat ze allemaal vol zaten. Of ze eisten de kennelhoestvaccinatie, die ik niet heb omdat ik nooit in die omgevingen kom.

Toen we op het punt stonden de handdoek in de ring te gooien (en het matras weer in een drama te delen), verscheen de magische oplossing: een vriendin van een vriendin van Tito Joan (dit klinkt als een intrige uit een soap, maar lees verder) kende een zekere Fabi, die in Edinburgh woont en... gek is op honden! Ze zegt dat ze het leuk zou vinden om een paar dagen voor een hond te zorgen. Echt waar? Zo, zonder me te kennen of zo? Nou, ze weet niet waar ze aan begint.

Edu belde haar, ze konden het goed met elkaar vinden, ze spraken af voor vanmiddag. Bingo! En kom op, nu tickets, parkeerplaats en het hele last-minute pakket zoeken. Heenreis ticket erg duur (meer dan 200 euro, niet mis), de terugreis goedkoop. Parkeren op de luchthaven: zo duur dat Edu bijna vroeg of er een massage en een welkomstdrankje bij zaten.

We vertrokken pijlsnel richting Edinburgh. We stopten alleen in de buurt van Perth om te tanken en snel iets te eten. Fabi woont net buiten de LEZ, dat gebied waar je niet met een oude auto in mag, zelfs als hij schoon ruikt. We parkeerden met de alarmlichten aan en de ziel ook een beetje in nood. Edu ging met mij en mijn bagage naar het appartement van Fabi, liet de tas met mijn deken, mijn eend, mijn bal, mijn eten, mijn papieren en een paar kusjes achter. We namen afscheid bij de deur. Edu rende naar de auto, die nog steeds verkeerd geparkeerd stond, met gekruiste vingers dat er geen boete zou zijn... en ik bleef bij Fabi.

De waarheid is dat hij aardig lijkt. Hij besnuffelde me met respect, het appartement is warm en ik heb al drie verschillende banken geprobeerd. Ik denk dat we het goed met elkaar gaan vinden. Maar als hij het in zijn hoofd haalt om me eten te geven zonder dat ik hem de eend laat zien... zullen we serieus moeten praten.