Dag 57-58: Cramond

Deze twee dagen hebben we geen millimeter bewogen. Letterlijk. Niet naar de Lidl, niet naar een kasteel, niet naar een meer. Nul. De reden? Nou, papa Edu is kapot. Hij heeft een verkoudheid van het kampioenschap opgelopen... of misschien is het wel die griep die je lichaam achterlaat alsof een kudde boze Schotse rendieren over je heen is gerend.

Ik ben eerlijk gezegd erg blij. Want als papa Edu de dag in bed doorbrengt, raad eens wie er naast hem kruipt, zich uitrekt als een hagedis en met stijl snurkt? Precies. Ik dus. En bovendien nodigde het weer ook niet uit tot grote excursies: regen in de ochtend, dwarrelwind en die wolken die niet regenen maar je de hele tijd bedreigen.

De eerste dag, in de middag, gaf het weer ons een adempauze en konden we de poort van de cel openen. Ons beroemde terras met uitzicht: op de zee, op het eiland Cramond en op een rij campers opgesteld als nomadische sardines. Terwijl we daar waren, genietend van de lucht (ik controleerde de buurt, Edu dronk zijn infusie van koorts en berusting), kwam er een auto aan en stopte precies ervoor. Een man stapte uit en bleef naar de cel kijken met die mix van respect en afgunst die onze carrosserie soms oproept.

Blijkt dat hij uit Australië kwam. Australië! Dat is dus bijna net zo ver als de dierenarts als het tijd is voor een vaccinatie. Kort daarna kwamen zijn dochter en schoonzoon in een huurcamper. Zij woont nu in Zweden met haar Zweedse vriend en de drie hebben net Schotland van boven naar beneden doorkruist. Ze nodigden ons uit om iets te drinken. Papa Edu, met zijn stem van natte vod, pakte de opstap-kruk, pakte een blikje Coca-Cola en ging bij hen zitten als een goede ambassadeur van de camperwereld. Ik bleef daar rondhangen, patrouillerend tussen de benen, aan schoenen ruiken, de sociale hond uithangen.

Toen de zon achter de wolken verdween (alweer), duwde de kou ons terug naar ons hol. Papa ging weer in "mummie met hoest"-modus en ik kroop waar het het warmst was: aan zijn voeten.

Vandaag, de tweede dag van herstel, is het klimaat teruggekeerd naar het klassieke Schotse menu: wind, motregen, grijze lucht en rukwinden van "blijf maar waar je bent". Dus dat hebben we precies gedaan: gebleven. Korte wandelingen over de boulevard, een paar keer de bal gegooid om de poten in vorm te houden en terug naar bed. Het is een soort landelijke spa, maar dan met koorts.

Ik hoop dat papa Edu zich morgen beter voelt. Want hoewel ik dol ben op het dekentje, de bank en de siësta, weten jullie dat ik een reizigersgeest heb. En de wereld gaat zichzelf niet ruiken.