Dag 59: Cramond - Pitlochry

Vandaag was papa Edu nog steeds niet helemaal fit, een beetje grieperig, een beetje moe, een beetje van alles. Dus we begonnen de dag net als de vorige twee: opgesloten in burritomodus in de camper, alleen de buien ontwijkend om kleine wandelingen over de boulevard te maken. Niets heroïsch, maar net genoeg om de benen te strekken en de druppels te ontwijken.

In de namiddag, toen de klok bijna zes uur sloeg, kon de nomadische ziel van papa Edu het niet meer aan. Hij startte de motor, we gespten ons in de routine (ik in mijn reiskooi, jullie weten wel), en we zetten koers naar het noorden. Na zoveel dagen in Cramond, was het tijd voor een nieuw uitzicht.

In Perth stopten we twee keer voor de overlevingsstand: eerst de grijswatertank leegmaken op een parkeerplaats met een speciale put voor campers (alles legaal, schoon en netjes), en daarna de voorraadkast aanvullen bij de Aldi. Daar kocht papa Edu menselijk voedsel, geen brokken natuurlijk. Alles goed.

Daarna was het tijd voor de klassieke jacht op een slaapplek. De eerste die we zagen had niet veel charme. De tweede... nou ja, daar stonden al zes campers en het leek meer op een camperbijeenkomst dan een rustig plekje. Maar bij de derde, bingo!

Het was een parkeerplaats in de buurt van de Linn of Tummel, een plek die vrij bekend is bij degenen die graag wandelen, naar watervallen kijken en diep ademhalen. De plek zelf, als parkeerplaats, was niets bijzonders, maar had die charme van tussen de bomen te staan, met een pad naar de rivier en een constant geruis van stromend water. Er stonden al drie andere campers, maar we vonden een perfect plekje voor ons: precies aan de rand van de parkeerplaats, met het mooiste uitzicht naar beneden. Een premium plek. We stalden een klein beetje de show van de buren, maar hé... dit is camper-survival.

Voordat het donker werd, maakten we een kleine excursie naar de waterval. Je hoefde alleen maar de weg over te steken en een paadje in te slaan dat tussen de bomen naar beneden liep. Binnen een paar minuten stonden we naast de rivier de Tummel, die met kracht en een flinke hoeveelheid water naar beneden kwam. Het was een prachtige plek, van die plekken waarvan papa Edu zegt: "Wauw, dit is Schotland in het echt!". Er was een temperatuurtest: Edu stak zijn hand in het water en zijn reactie was een "uffff... fris". Te koud voor vandaag, maar wie weet... morgen misschien een duik.

Morgen, als de verkoudheid ons met rust laat en de hemel ons goedgezind is, gaan we verder naar meer avonturen. Of tenminste naar een plek met minder koorts en meer zon.