Dag 75: Ullapool - Little Gruinard

Avontuur? Zeg je avontuur? Nou, vandaag was het meest avontuurlijke wel de hangbrug oversteken met de haren in mijn nek omhoog. Maar laten we het even stap voor stap bekijken. We werden wakker met regen op de parkeerplaats bij de ingang van Ullapool, en omdat niemand haast heeft in een wolk, vertrokken we pas rond het middaguur. Een half uurtje later (oke, twintig minuten, maar ik was in slaap en alles lijkt me lang) kwamen we aan bij Corrieshalloch Gorge. Er is een bezoekerscentrum met een betaalde parkeerplaats, maar papa Edu, die niet achterlijk is, parkeerde op een parkeerstrook vijftig meter verderop. Gratis. De parkeerplaats zou er zijn voor het onderhoud van het park. Maar even serieus: vijf pond per persoon, ook al ben je maar één hoofd? En als er vijf mensen in één blik met wielen zitten, allemaal voor één pond? Leg mij dat maar eens uit. Het zou beter zijn om te zeggen "dit kost vijf pond per persoon" en klaar. Maar nee, ze camoufleren het. Net als de hondenbrokken die ze proberen te camoufleren met bouillon... ze houden mij niet voor de gek. De plek is mooi, ja. De kloof maakt indruk, er is een hangbrug (maar niet veel, want hij is best stevig) en een platform dat over de afgrond hangt voor degenen die zich valken voelen. Papa poseerde daar alsof hij geen hoogtevrees had, maar ik zag hoe zijn pootjes trilden. We deden de lange route, wat hetzelfde is als zeggen: "we liepen het hele park rond". Alleen is het park mini en de route is ongeveer drie kilometer lang. Bovendien is het zo goed geplaveid dat je er met een step overheen zou kunnen. Er was geen modder. Geen avontuur. Zelfs geen rebelse eekhoorn. Ik zou het meer een "scenische excursie met een leuning" noemen, dan een wandeling. Daarna gingen we terug naar de auto en reden we ongeveer veertig kilometer naar een uitkijkpunt over Gruinard Beach. Het gebruikelijke: parkeerstrook, ansichtkaartlandschappen en decoratieve schapen. Maar papa Edu heeft goede ogen en betere wielen, dus hij vond een stukje veld boven het uitkijkpunt waar je alleen met een auto met een berggeitgeest kunt komen. Onze camper reed zonder problemen en met waardigheid naar boven, en van daar... wauw, wat een uitzicht! Het vervelende is dat er ook midges zijn. Hele horden. Wolken van steekbeesten met poten en vleugels. Dus ja, we hebben het beste uitzicht van heel Schotland, maar we kunnen het alleen door de ramen zien. We aten binnen. We zagen de zonsondergang van binnen. We besloten hier te slapen. Binnen. En we zijn heel blij. Echt waar. Hoewel ik al vermoed dat papa Edu op deze manier Gaelic gaat leren zonder ook maar één modderig pad in heel Schotland te betreden.