Dag 84: Lendalfoot - Cairnryan ⛴️ Belfast

De ochtend begon rustig. Heel rustig. Te rustig naar mijn smaak, maar ideaal voor vermoeide poten. We stonden nog steeds geparkeerd naast het monument voor de Russische onderzeeër, met de Noordzee als ons enige visuele vermaak.

Papa Edu maakte van de gelegenheid gebruik om te praten met een paar Nederlanders die stopten om hun broodjes te eten. Ze spraken over campers, routes en ik weet niet wat voor andere dingen die mensen fascinerend vinden en ik niet. Ik deed mijn ding: een dutje in de zon, tussen de wielen van de camper.

Rond twee uur vertrokken we naar Cairnryan. In minder dan een half uur waren we al bij de haven. En verrassend genoeg verliep alles op rolletjes. Het inchecken ging zo gemakkelijk dat het ons bijna wantrouwend maakte. Niemand vroeg om mijn paspoort, mijn handtekening of een selfie. Ze hebben niet eens aan me gesnuffeld! Waarom heb ik die anti-parasiet pil dan geslikt?

We wachtten een tijdje tot ze ons aan boord van de veerboot lieten gaan. We kregen een plek op de voorste rij, helemaal vooraan, in de buitenlucht. Ik bleef binnen in de camper terwijl papa Edu de boot ging verkennen. Ik heb geen bewijs, maar ik heb vermoedens: ik weet zeker dat hij met een kapiteinsgezicht over het dek liep, zijn broodjes at terwijl hij naar de horizon staarde en zich verveelde door te doen alsof hij van varen houdt.

De overtocht duurde iets meer dan twee uur. De zee was kalm, de lucht ook, en niemand heeft overgegeven. Een daverend succes.

Omdat wij als eersten van boord gingen, zodra het schip Ierse bodem raakte, zack! We rolden al door de straten van Belfast. We reden erdoorheen zonder te stoppen. Het is niet dat het lelijk is, maar laten we zeggen... het knipoogde niet naar ons.

Onze bestemming was het Lagan Valley Area of Outstanding Natural Beauty. Een hele lange naam die in feite "mooi bos naast een rivier" betekent. Het is een beschermd gebied ten zuidwesten van Belfast, met groene paden, wandelpaden, nieuwsgierige eekhoorns en die sfeer van eeuwige zondag die sommige parken hebben.

We stopten op een eerste parkeerplaats, maakten een behoorlijke wandeling langs de oevers van de River Lagan - niets bijzonders, maar mooi - en toen, omdat we graag aan continue verbetering doen, verhuisden we naar een andere parkeerplaats iets verder landinwaarts. Vijf minuten rijden en we kwamen aan op een ruimere, rustigere plek met meer medereizigers op wielen: een dozijn campers en motorhomes hadden daar al hun kamp opgeslagen. De sfeer is ontspannen, zoals een camping zonder regels of receptie.

En hier bleven we slapen, tussen de bomen, de stilte en een lucht die naar gloednieuw Ierland ruikt. Niet slecht voor onze eerste dag op het Smaragdgroene Eiland.