Dag 85: Belfast - Downpatrick

Vandaag breng ik jullie een verhaal dat net zo spannend is als een lange siësta na het ontbijt: de epische dag waarop we bijna niets deden.

We stonden laat op. Verrast? Ik ook niet. Je weet dat we 's ochtends langzamer op gang komen dan een slak met een kater. We sliepen op een parkeerplaats naast een reusachtig bos, en nadat we ons wat hadden uitgerekt (ik eerst, zoals altijd), gingen we het verkennen. Slechts een hoekje, dat wel, want we zijn niet aan het trainen voor de Olympische Spelen of zo. Het bos was erg mooi, vol met interessante geuren, en behoorlijk fris. Ideaal om te wandelen zonder te zweten als een otter.

Daarna gingen we in de auto richting het zuiden. Eerst een strategische stop bij de Lidl, waar papa Edu zich ontpopte tot aanbiedingen-verkenner. Ik weet niet precies wat hij kocht, maar hij kwam terug met dat gezicht van: ik-heb-twee-pond-bespaard-maar-ik-heb-twaalf-dingen-meegenomen.

De volgende stop was bij een ‘lay-by’, aan de kant van de weg. Laat je niet misleiden door de Engelse naam, want het is in feite een parkeerplaats waar je gaat zitten eten met uitzicht op het verkeer. We aten in de camper. Nou ja, papa Edu at, ik liep rond, trok een zielig gezicht en toen gaf hij me een stukje van zijn hamburger. Klassiek.

Na het snelle feestmaal reden we verder naar het zuiden tot we hier aankwamen, aan de rand van Downpatrick, bij de rivier de Quoile. Een rustige parkeerplaats, met een natuurgebied eromheen. Bomen, eenden, een paar mensen die losliepen (wat een brutaliteit!), en een heel leuk pad om rond te lopen.

We hebben hier verschillende wandelingen gemaakt. Niet als sport, maar om het tussendoortje en de dutjes te rechtvaardigen. Papa Edu bracht de middag door met het lezen van dingen die eruitzagen als weinig actie en veel pratende mensen, dus ik wisselde dutjes af met epische momenten van het achtervolgen van mijn bal. Bij een van die momenten maakte ik zelfs een elegante uitglijder, die slow motion waardig was.

Er gebeurde niets spectaculairs. Geen trollen, geen stormen, geen mysterieuze tractoren. Alleen rust, een beetje algemene luiheid en die zeldzame stilte die soms onze dagen binnensluipt. En ik zeg het niet als een klacht, hè? Want na zoveel avonturen is een dagje in de energiebesparingsmodus ook welkom.

Dus hier blijven we. Bij de rivier, zonder stress, zonder gekke plannen en met een ietwat slijmerige bal als voornaamste vermaak. Het is niet veel, maar het is ons thuis voor vannacht.