Dag 92: Galway - Tinahely

Vandaag begon de dag met wat mijn mensen "minimale schoonmaak" van het appartement noemen. Vertaald in hondentaal: kruimels verstoppen, natte handdoeken en verdachte sokken, zodat het lijkt alsof we altijd al super netjes zijn geweest. Om 10 uur zaten we al in de auto, klaar voor de volgende etappe.

Na meer dan een uur rijden, kwamen we aan in Birr. Hier is niet alleen een prachtig kasteel met tuinen die zo uit een ansichtkaart lijken te komen en een gigantische telescoop die ooit de grootste ter wereld was... er is ook een verhaal dat mijn oren deed spitsen: het blijkt dat het eerste dodelijke slachtoffer van een auto-ongeluk precies in dat kasteel woonde. Lady Mary, een dame uit de high society en, zo te horen, behoorlijk onverschrokken, stapte in 1869 in een auto... en laten we zeggen dat de remmen van die tijd niet opgewassen waren tegen haar ambities. Ik denk dat als ik er was geweest, ik drie keer had geblaft om haar te laten afremmen.

We wandelden door het hele Birr Estate: tuinen, paden, groene hoekjes waar eeuwen geschiedenis te ruiken is... en een telescoop zo enorm dat ik me afvroeg of ik mijn bed in het appartement kon zien.

Daarna was het tijd om de energie weer op te laden. We vonden Kelly's Bar, een plek die zo hondvriendelijk is dat, zodra we gingen zitten, de serveerster verscheen met een waterbak voor mij en, opgelet, wat snoepjes! Niet van mijn mensen, natuurlijk, die vallen nooit voor de verleiding, maar van de serveerster, die duidelijk verstand had van hondenprotocollen. Ondertussen verslonden de mijne hun eten en was ik de kruimelinspecteur.

Bij het vertrek maakten we weer een wandeling door het dorp om het beroemde bord te bekijken dat het verhaal vertelt van het eerste auto-ongeluk (dat van Lady Mary). Ik keek er strak naar, voor het geval er nog sporen van het originele wiel te vinden waren... niets, alleen geschiedenis en letters.

We gingen terug naar de auto en, na weer een uur, stopten we op een prachtige plek bij een brug over een kanaal. De koffie vloog naar binnen, de serveerster was er een van die je het gevoel geeft alsof je thuis bent, en ik profiteerde ervan om mijn poten te strekken en alles te besnuffelen wat ik kon voordat de laatste etappe begon.

Die laatste rit was lang, maar bij aankomst... wauw! Het huis, net ten zuiden van het Wicklow National Park, is duizend keer beter dan het vorige appartement: schoon, onberispelijk, met uitzicht op het platteland en schapen op de achtergrond die hun "be-ee-ee" zingen alsof het een plaatselijk koor is. De eigenaar ontving ons met een vriendelijkheid waar zelfs ik me vertrouwd bij voelde.

Ze aten met de boodschappen van de Aldi (ja, daar zijn we ook gestopt) en nu schrijf ik dit half liggend, luisterend naar de schapen en voelend dat ik vandaag, eindelijk, ben behandeld als een eregast... dankzij die serveerster die weet hoe ze een hond kan winnen.