Dag 93: Tinahely (Dublin)

Vlakbij het Wicklow National Park wonen en er niet komen lijkt een misdaad... maar geen zorgen, bel de politie niet. Het plan voor vandaag was Dublin, en niet voor spontaan toerisme, maar voor een speciale missie: Tante Mariola stond onder druk van haar moeder om "de stad te bekijken", koste wat het kost. En als mama een bevel geeft, is er geen plan B.

Dus we vertrokken om 10 uur, richting noorden, over weggetjes zo smal dat als er een auto in de tegenovergestelde richting komt, je moet beslissen wie naar de sportschool gaat om te krimpen. Na anderhalf uur bochten en groene landschappen, kwamen we aan in Dublin en parkeerden we in een overdekte parkeergarage. Het slechte: het kostte meer dan vijf euro per uur. Het goede: het was direct tegenover de Christ Church Cathedral, erg elegant, alsof ze zei: "welkom, maar vergeet niet de parkeerkaart te betalen".

Eerste wandeling: St. Patrick's Cathedral. Entree tien euro per persoon, dus Papi Edu en ik bleven buiten, in een prachtig park ernaast. Ik was druk bezig met het observeren van de duiven (van heel dichtbij) terwijl de anderen een snelle rondleiding binnen deden.

Daarna gingen we naar Temple Bar. Laat je niet misleiden door de naam: het is niet alleen een bar, het is een hele wijk vol geplaveide straten, pubs met kleurrijke gevels en livemuziek de hele dag door. Een plek die zo fotogeniek is dat zelfs ik zou poseren (als ik worstjes kreeg).

We gingen verder naar het stadhuis en staken vervolgens de rivier de Liffey over via de beroemde Ha'penny Bridge. Vroeger kostte het een halve penny om over te steken; nu is het gratis, maar het is nog steeds even mooi, met zijn witte structuur en zijn geschiedenis in de lucht.

In Grafton Street, de winkelstraat met straatartiesten, vielen de mensen in een restaurant met een "toeristenmenu". Mexicaanse obers, gesprekken in het Spaans en ik onder de tafel in afwachting van iets dat zou vallen... wat helaas niet gebeurde.

Toen kwam mijn favoriete moment: het St Stephen's Green park. Een groene oase midden in het centrum, met meren, bloemen en eekhoorns die zich duidelijk niet bewust zijn van het honden gevaar. Daar zagen we het hongersnoodbeeld: hongerige bronzen figuren die herinneren aan de slachtoffers van de Grote Hongersnood in de 19e eeuw. Zelfs ik werd stil... en dat terwijl eten mijn favoriete onderwerp is.

Tijd om terug te gaan. Weer anderhalf uur smalle wegen, maar met een stop in Blessington voor koffie en taart (gelukkige mensen = gelukkige hond) en een eindsprint naar Aldi voor de boodschappen voor het avondeten.

Laatste avond met de tantes. Tussen gelach, anekdotes en een lange tafelgesprek eindigde de dag met dezelfde zekerheid als altijd: Dublin is prachtig... maar een goede siësta thuis is onovertroffen.