Dag 109: Belfast - Newtownabbey

Vandaag herhalen we Belfast, maar deze keer parkeren we midden in het centrum. De parkeermeter vroeg anderhalve pond per uur, dus papa Edu gooide er vijf uur in. Met die tijd konden we meer rondjes draaien dan een tol!

Eerst gingen we naar de kathedraal van Belfast. Nou ja, we bekeken hem meer met respect van buitenaf, want hij heeft mooie glas-in-loodramen en een serieuze uitstraling van "hier wordt gospel uit films gezongen". We vervolgden onze weg door Cathedral Quarter, de kunstzinnige wijk van de stad, waar de muren meer kleur hebben dan een kindertekenboek. Daar zijn pubs, straatkunst en steegjes waar het lijkt alsof er elk moment een muzikant opduikt die viool speelt.

Plotseling kwamen we een gigantische vis tegen: de Zalm der Kennis. Een blauwe sculptuur vol tegels die de geschiedenis van de stad vertellen. Ze zeggen dat als je hem kust, je wijs wordt... ik dacht alleen maar aan sashimi.

Daarna staken we de rivier de Lagan over via de voetgangersbrug Lagan Weir. Het meest opvallende waren de glazen panelen genaamd "Glass of Thrones". Oom Javi sloeg geen enkele selfie over. Hij leek op een andere glazen koning op elke foto. Ik denk dat als hij ze allemaal samenvoegt, hij zijn eigen Netflix-serie kan maken.

De stop om te eten was in een Subway, op het terras. De mensen verslonden broodjes alsof ze al weken niet hadden gegeten. Ik kreeg... niets. Weer. Net als een paar weken geleden toen oom Joan kwam. Het lijkt al een familietraditie te worden.

Terug in het centrum ging papa Edu in compulsieve fotograafmodus. Elke muurschildering die op een hoek verscheen: pats! foto. En zo verder tot we bij de St. Patrick's Church aankwamen. Ik bleef de omgeving ruiken terwijl de mensen even naar binnen gingen om rond te kijken.

Daarna gingen we terug naar de auto en binnen tien minuten waren we in Falls Road. Daar is de muurschildering niet alleen kunst, maar pure geschiedenis. Politieke schilderijen die decennia van conflicten, protesten en dromen van vrede vertellen. Een openluchtmuseum waar elke muur zijn eigen stem heeft.

Voordat we vertrokken, een snelle stop bij Lidl. Niet omdat we iets dringend nodig hadden, maar omdat papa Edu de hypnotische roep van de Duitse supermarkt niet kon weerstaan. De blauwe zalm fluisterde vast iets van "kom en koop broodjes voor een goede prijs".

De dag eindigde in Hazelbank Park, vlakbij Newtownabbey. We kenden het al: een parkeerplaats die om elf uur 's avonds de deuren sluit, maar campers mogen binnen blijven. Een groene, mooie en zeer rustige plek. Perfect om te slapen zonder dromen van gezonken schepen of gigantische zalmen.