Dag 120: Ballyseedy Wood - Clogher

We begonnen de dag met een wandeling door het bos. Ik was blij, snuivend aan elke hoek, tot we zagen dat het pad naar Ballyseedy Castle leidde. Het is een kasteel uit de 17e eeuw, omgebouwd tot een elegant hotel, met verzorgde tuinen en een sprookjesachtige sfeer. Maar sprookjes hebben soms gesloten deuren: honden zijn niet welkom op dat pad. Dus keerden we om, en ik had de behoefte om mijn territorium af te bakenen op oude muren.

Iets voor de middag vertrokken we met de auto. Snelle boodschappen in Tralee en toen zetten we koers naar het westen.

We passeerden Blennerville. Daar valt een witte molen met grote wieken op, de Blennerville Windmill. Hij dateert uit de 19e eeuw en is gerestaureerd als symbool van het dorp. In zijn tijd maalde hij maïs en tarwe, nu staat hij er als perfecte ansichtkaart aan de waterkant. We parkeerden, maakten een wandeling door het dorp - dat niet veel meer heeft dan de molen - en bekeken hem van dichtbij. Ik keek ernaar en dacht: "als die wieken gigantische botten waren, dan had ik al mijn pretpark".

Na een half uur rijden kwamen we aan op Inch Beach. En wat een strand. Breed, lang, met zo compact zand dat je erover kunt rijden. En ja, dat deden wij ook. We bereikten het einde van de toegestane zone... en, nou ja, we reden nog een paar honderd meter verder, alleen om het uit te proberen. We parkeerden daar om te eten en uit te rusten. Maar het strand had een verrassing voor ons: een kleine dolfijn, gestrand en dood op de oever. Iedereen die passeerde bleef staan om er met respect naar te kijken, alsof de zee daar een trieste boodschap had achtergelaten. Ik rook hem van een afstand, zonder te dichtbij te komen.

Daarna vervolgden we de zuidkust richting het westen van het schiereiland Dingle. Dat schiereiland is een spektakel: kliffen die in zee vallen alsof het stenen messen zijn, bergen die uitkijken over de Atlantische Oceaan en wegen die zich in de leegte lijken te willen storten. We stopten een paar keer om foto's te maken en, uiteraard, zodat ik de zoute lucht kon opsnuiven.

We stopten in de buurt van Minard Castle. Nu is het een eenzame ruïne, met slechts één toren die overeind staat aan het strand. Het kasteel werd gebouwd in de 16e eeuw en, zoals vele in Ierland, leed het onder de gevolgen van oorlogen en kanonnen. Vandaag de dag rust het rustig, omringd door grote stenen op de oever, alsof het nog steeds de baai bewaakt.

We passeerden het dorp Dingle, maar stopten niet: te veel drukte, te veel mensen. En wij zochten lucht en ruimte. Dus gingen we verder naar de westkust en liepen we naar beneden naar Dunquin Pier. Het is een pier die bekend staat om zijn zigzaghelling die naar de zee leidt, omringd door groene kliffen. Van daaruit vertrekken de veerboten naar de Blasket-eilanden, maar voor mij was het als een gigantische glijbaan van steen, die een ansichtkaart waard is die meer geschilderd lijkt dan echt.

Het was tijd om te zoeken waar we konden slapen. We probeerden eerst in Slea Head, bijna op het strand van Coumeenoole. De plek was prachtig, maar erg hellend. Park4Night zei dat sommigen het oplosten met stenen... ik weet niet welke stenen ze gebruiken, maar met onze wiggen lukte het niet. Daarna keken we naar een andere parkeerplaats op een klif, maar de wind was zo sterk dat het leek alsof hij de deuren eruit wilde rukken.

Uiteindelijk kwamen we aan op Clogher Strand. En daar wel. Parkeerplaats met een spectaculair uitzicht op de zee, een meer draaglijke wind, en drie of vier campers verspreid over de plek. Voordat we naar binnen gingen, gingen we naar het strand. Zwemmen is niet toegestaan - de stromingen zijn gevaarlijk - en het water was zo koud dat zelfs ik niet in de verleiding was gekomen om mijn poten erin te steken.

We keerden terug naar de parkeerplaats toen de avond al viel. De zee brult in de verte, de andere campers bereiden zich voor op de nacht, en wij nestelen ons ook. Hier blijven we slapen met de Atlantische Oceaan als slaapliedje.