Dag 122: Glannagilliagh - Cloghanecanuig

De nacht was zo rustig geweest dat zelfs de krekels wel vakantie leken te hebben. We zagen slechts een paar vroege mensen die hun honden uitlieten. Ik bleef daarentegen lekker in bed liggen totdat papa besloot dat het tijd was om op te staan. Natuurlijk, "het is tijd" voor hem betekent bijna één uur 's middags.

Na twintig minuten bochten verscheen er een brug over een rivier omgeven door bos. Op het eerste gezicht leek het een sprookjesachtige plek, maar toen we erin stapten, brak de betovering. Saaie bomen, vreemde stilte... zelfs ik, die altijd wel iets vind om te besnuffelen, vond er niet veel aantrekkelijks aan. Dus gingen we verder.

En wat een test: bijna anderhalf uur over wegen met veel bochten en in het begin vrij smal, hoewel ze later breder en beter werden. Ik zat tegen het raam geplakt en bewaakte elke struik die dreigde naar binnen te komen. Uiteindelijk kwamen we aan bij twee ronde stenen forten als gigantische donuts: Cahergall en Leacanabuaile. Papa parkeerde de auto en we gingen Cahergall binnen. Dat was wel gaaf. Een enorme cirkel van torenhoge muren, als een arena voor reuzen. Ik begon er rondjes in te rennen alsof ik in een Romeins Colosseum stond en het onzichtbare publiek me aanmoedigde. Het was zo goed bewaard gebleven dat ik zelfs dacht: "Hier hebben de mensen vast wat prutswerk gedaan aan de restauratie, want anders is het een wonder."

Leacanabuaile roken we niet eens, gesloten voor het publiek. Jammer, want ik zag mezelf alweer een ander stenen doolhof verkennen. We gingen verder naar Ballycarbery Castle. Een ruïne gehuld in klimop, erg mooi voor ansichtkaarten, maar in het echt lieten we het redelijk koud. Ik zag het en dacht: "Oké, weer een kapot kasteel... waar is mijn prijs voor een goede ontdekkingshond?".

Even later vonden we een parkeerplaats naast een begraafplaats en een sportveld. Papa zei dat het een goede plek was om te eten en ik stemde in, altijd voorstander van eten. Wat we niet hadden verwacht, was dat we daarna allebei in slaap zouden vallen. Ik droomde van gigantische botten, papa vast wel van koud bier. Toen we wakker werden, was het al zeven uur 's avonds.

En slapen naast de graven... mmm, nee bedankt. Echt niet. Dus weer de weg op. We passeerden Portmagee zonder te stoppen, het dorp keek ons aan met zijn kleurrijke huisjes, maar wij reden door omdat we al achterliepen op schema.

Even verderop liggen de Kerry Cliffs, met hun bord dat "het beste uitzicht van Ierland" belooft. Erg verleidelijk, maar ze vragen entree en het was al laat, dus we konden het beter voor een ander moment bewaren, misschien morgen.

De weg kronkelt daarna als een speelse worm en brengt ons direct naar de Coomanaspig Pass, die in het Gaelic Cúm an Easpaig heet, de "Vallei van de Bisschoppen". Ik weet niet of de bisschoppen op handen en voeten of op een ezel omhoog gingen, maar vast niet in een camper. De klim is steil, de weg zo smal dat je om de paar meter ruimte moet zoeken om auto's te laten passeren die naar beneden gaan, en de wind waait zo hard dat het mijn oren bijna naar achteren kamt.

Als we boven aankomen, gaat het landschap in één keer open. Men veronderstelt dat men vanaf hier Valentia Island en zelfs de baai van Dingle kan zien, en vandaag is het weer goed, maar we waren al laat en konden er niet te veel tijd aan besteden. Maakt niet uit: de stilte, de kracht van de wind en het gebrul van de zee beneden doen alles lijken op een episch decor, alsof er ieder moment een Keltische draak uit de mist gaat verschijnen.

We besloten verder te zoeken naar beschutting en vonden die in Cloghanecanuig, in de Glen Pier. Het is een betonnen pier die de zee in gaat. Hier waait de wind niet zo hard en we staan op de eerste rij om naar de golven te luisteren. Er is niemand anders, alleen wij en de zee die daar voor ons brult. Ik nestel me, sluit mijn ogen en denk: "Oké, ja, vandaag was een goede dag vol avonturen. Dit is de perfecte plek om als een koning te slapen."