Dag 123: Cloghanecanuig - Sneem

Ik sliep als een koning, lekker weggedoken in onze camper, beschut tegen de wind die buiten genadeloos tekeer ging. 's Ochtends werd ik wakker van de regen, die met bakken uit de hemel viel en op het dak sloeg alsof de hemel een wedstrijdje lawaai maken speelde. Papa besloot binnen te blijven en ik nestelde me naast hem, te kijken hoe de druppels over de ramen stroomden en droomde van gigantische plassen om in te springen.

We vertrokken rond één uur 's middags. We gingen weer de bergpas op. Deze keer hadden we meer tijd, maar de regen en de wind lieten ons niets zien. De uitzichten op Valentia Island en Dingle Bay verborgen zich achter gordijnen van water en doldwaze wolken. Over de Kerry Cliffs-uitkijkpost hoeven we het niet te hebben; vijf euro betalen om doorweekt te worden en niets te zien is een prijs die geen enkele hond zou betalen.

We gingen naar Portmagee en bekeken het plan, maar met dit weer had het niet veel charme. Halve draai en weer over de bergpas, met het water tegen mijn oren en de wind die me tegen het raam duwde. Wat een avontuur, ik had bijna het gevoel dat ik in een stormfilm zat.

Op weg naar Sneem, ongeveer twee uur rijden waar het landschap snel voorbij raasde en ik me vermaakte met het ruiken van elke bocht, elke struik, elke natte rots. Voordat we het dorp bereikten, zagen we een verlaten steengroeve, waar we zouden kunnen overnachten. Wat een plek om te verkennen! Maar met de regen en die felle wind was de plek meer luguber dan spannend, dus we reden door.

Sneem verscheen als een sprookjesdorpje, met zijn kleurrijke huizen en bruggen over de rivier die leken te komen uit een tekenfilm. Maar vandaag, met dit weer, was het geen plek om te wandelen; we beperkten ons tot het bewonderen ervan vanuit de auto, dromend om op een dag terug te komen met zon en plassen om in te springen.

Uiteindelijk vonden we een parkeerplaats op een picknickplaats aan de rand van de stad. Mooi, rustig en groot genoeg om rond de camper te rennen zonder gevaar. In Park4Night zeggen ze "alleen overdag" vanwege een bord dat slapen zogenaamd verbiedt, maar we zagen niets, dus installeerden we ons. We aten, rustten en besloten dat we hier ook zouden slapen.

's Middags kwam er een andere camper, Frans, op zoek naar onderdak zoals wij. Ondertussen gaan de regen en de wind door met hun eindeloze concert, maar in onze camper, goed beschermd en warm, voel ik me veilig. En dat, vrienden, is wat van een grijze, natte dag een echt hondenavontuur maakt.