Dag 124: Sneem – Castledonovan

De nacht was een concert van regen en wind geweest, met het dak van de camper dat onophoudelijk tamboereerde. Ik droomde van gigantische plassen en achtervolgingen van meeuwen terwijl de druppels wedijverden in gekke races over de ramen. Niemand kwam ons verwijten dat we bleven, en dat was perfect: er waren geen verbodsborden, hoewel Park4Night het tegendeel beweerde. In de ochtend nam de storm af en leek de wereld te fluisteren: "Oké, jullie mogen eruit... maar voorzichtig".

We vertrokken bijna om twaalf uur 's middags en zetten koers naar Kenmare. Een half uur lang bochten, stijgingen en dalingen, met mijn neus tegen het raam geplakt, de geur opsnuivend van elke struik en elke natte steen. We parkeerden voor de kerk, tussen auto's en toeristen, want vandaag was het zondag en de mis trok meer mensen dan een bottenfestival. Het dorp leek wel uit een sprookje te komen, met zijn kleurrijke huizen en de kerk als bewaker van de tijd, maar het verkeer en de souvenirwinkels gaven het een waas van gekte. Ik sprong van de ene kant naar de andere, mensen en nieuwsgierigen ontwijkend die me wilden aaien.

Na een snelle sprong naar Aldi, vertrokken we richting de Healy Pass. Daar begon het echte avontuur: de weg slingerde als een slang tussen groene bergen, met lage wolken die zonnestralen lieten ontsnappen die het natte gras verlichtten. Aan de andere kant wachtte de zuidkust van het schiereiland Beara ons op, met kliffen die de zee trotseerden, verborgen stranden en golven die brulden als hongerige leeuwen.

We vonden een hele toffe plek aan de kust, een pier met een betonnen platform, waar we aten en rustten. Ik sprong van de ene kant naar de andere, de zoute lucht opsnuivend en de golven uitdagend die ons probeerden te bereiken. We dachten eraan om te overnachten, maar de wind werd ondeugend en de golven spetterden op de camper, dus konden we beter een ander toevluchtsoord zoeken. En dat was niet gemakkelijk: hier hebben zelfs de uitkijkpunten en parkeerplaatsen hoogtebarrières waardoor we ons gigantisch voelden die door kleine gaten probeerden te komen.

Papa bracht ons naar een plek in Glengarriff, maar het bleek een parkeerplaats midden in de stad te zijn, lelijk en luidruchtig. Niets voor een avontuurlijke hond. Dus gingen we nog een half uur verder naar een grindparkeerplaats naast een kruising van wegen. Het was goed, er stond al een camper, maar in de verte glinsterde iets in mijn verbeelding: een ruïne die smeekte om verkend te worden. Het was het kasteel Castledonovan.

We kwamen dichterbij en ontdekten de kleine parkeerplaats aan de voet van het kasteel, perfect om te overnachten. Toen we aankwamen was het al nacht. De camper verwelkomde ons in de schaduw en de wind, en alle mysterie en opwinding van de plek zal voor morgen bewaard blijven, wanneer we naar hartenlust kunnen verkennen, snuffelen en rennen. De nacht omhult ons, maar mijn hart blijft kloppen met de zin in een hondenavontuur.