Let op, luisterende mensen en nieuwsgierige honden! Vandaag begon de dag zoals de mooiste dromen beginnen: nergens van op de hoogte.

's Nachts parkeerden er twee campers naast ons, op onze privémuwe, en wij roken het lawaai niet eens. Dat betekent twee dingen: één, de plek was rustiger dan een slak in een spa; twee, papa en ik sliepen als verdovend verdoofde boomstammen. Toen we onze ogen openden was het al bijna tijd voor een snack.

We gingen laat op pad, zonder haast of schaamte. Eerste missie: Intermarché. Terwijl papa boodschappen deed, bleef ik op mijn troon op wielen zitten en verfijnde mijn reukzin voor het geval er kaas, ham of iets dat op mijn mond eindigde "per ongeluk" in een tas viel.

Daarna de weg op. Maar let op: zonder bestemming. Papa's brein stond op de stand "blanco kaart". Na een tijdje parkeerden we op een rustplaats, want denken met honger is als yoga proberen te doen in een plas. We aten in de camper, ieder met zijn eigen techniek: hij met bestek, ik met mijn tong en een blik dat kruimels vernietigt.

Toen kwam het stille drama: en nu? Papa Edu probeerde een plan te maken voor de komende dagen, maar zijn hoofd vluchtte weg telkens als het woord "museum" viel. Gisteren heeft hij al zoveel geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog tot zich genomen dat als je hem nog een bunker laat zien, hij emotionele netelroos krijgt. Bovendien hebben we deze hele kust al drie jaar geleden verkend: Normandië, Bretagne, rotsen, vuurtorens, koeien, gekke getijden... alles gezien en geroken.

Oplossing: denkbeeldig kompas dat naar het zuiden kijkt. Papa startte de motor en we daalden af alsof we de geur van fuet volgden. We reden meer dan honderd kilometer, sommige over snelwegen zonder tol, want betalen voor wegen is niet onze sport. Het was al bijna zeven uur toen het instinct van de kampeerhond zei: "zoek een nest".

En we vonden het: Vernix. Een dorp zo klein dat als drie mensen hoesten, ze al een vergadering hebben. Ongeveer 150 inwoners en waarschijnlijk meer kippen dan mensen. We parkeerden op een terrein met picknicktafels, groen overal en die stilte die lekker is om op te kauwen.

We waren alleen, gelukkig, de eigenaren van de wei... totdat later een kleine bestelwagen arriveerde. Het rook naar "ik blijf slapen en stoor niet", dus wees welkom. Ik heb al elke grasspriet geïnspecteerd en territorium gemarkeerd met vloeibare handtekening.

Vandaag waren er geen historische stranden, geen bunkers en geen musea met gigantische vliegtuigen. Alleen rust, boodschappen, de weg en een waardige afsluiting van een zen-retraite voor honden. Als papa morgen nog steeds geen plan heeft, organiseer ik er een: zuid, siësta en worst. Wat wil je nog meer?