Gisteravond sliepen we als twee gelukkige otters aan de rand van de rivier de Creuse. Totale stilte, alleen het water dat murmelde en een paar bomen die roddels fluisterden in de wind. We bevonden ons nog steeds in het Regionaal Natuurpark van de Brenne, dat volgens papa een paradijs is voor mensen die enthousiast worden van het zien van vage vogels met een verrekijker. Ik zag alleen maar plat land, plat gras en nog plattere horizonten. Mooi, ja... maar geef mij maar een heuvel om in stijl te beklimmen.

Dus, zonder plan (zoals altijd in de Papi Edu™-Methode), vertrokken we richting het zuiden. We belandden een tijdje op de snelweg A20, waar geen tol wordt geheven en we geen bewijs van bestaan hoeven te laten zien. En toen zag papa op de kaart iets dat *Lac de Saint-Pardoux* heette. Het klonk als een middeleeuws kasteel of een duur dessert, maar uiteindelijk was het een gigantisch meer met bossen, paden, bootjes en actieve mensen. De dag was vreemd: zon maar fris, alsof de lucht zich niet wilde vastleggen.

We parkeerden voor een slagboom voor hoge auto's en direct naast een enorm bord dat ons verbiedt om te slapen, te kamperen en te bivakkeren (dat woord klinkt als een kattennaam). Maar vandaag waren we niet van plan om daar te blijven, alleen om te eten.

Toen papa klaar was met zijn maaltijd en ik klaar was met het toezicht houden op de kruimels, verscheen er een man. Hij bekeek onze camper alsof het een Ferrari van hout was. Hij sprak alleen Frans, maar papa liet zijn mythische "Andalusisch-Parijse accent" los en het werkte. Hij vroeg hem of hij de camper mooi vond en toen ging de deur open... maar niet van de cel, maar van de ziel.

De man zei dat hij met zijn vrouw in een bestelwagen wilde reizen, maar dat ze drie jaar geleden waren gescheiden. En toen boem! gingen we in de mobiele therapiemodus. Over hoe zijn moeder hem verschrikkelijk behandelde, hoe de erfenis eindigde in drama, hoe zijn ex-vrouw "ik wil het maximale" werd, hoe zijn zus ook niet met hem praat, dat hij geen vrienden heeft... Kortom, hij stortte het complete hoofdstuk van zijn ongeautoriseerde biografie uit op papa. Papa luisterde met een gezicht van een zen-monnik en ik knikte zonder er ook maar 1% van te begrijpen. Maar de man leek opgelucht, dus missie geslaagd.

Daarna hadden we lucht nodig. We maakten een geweldige wandeling langs de oever van het meer, met bossen, paden en premium geuren. Ik was gelukkig, snuffelend aan sporen, stokken en mysteries.

Om bijna zes uur vertrokken we. We hadden geen enkel streepje bereik bij het meer, dus zodra internet terug was, begon papa te kijken "waar we nu naartoe gaan". Er was geen plan voor vandaag, maar wel de intentie om in de buurt van Limoges te komen, omdat daar toeristische klokken luiden.

Het was tijd om een bed voor de wielen te zoeken en we vonden een kleine grindparkeerplaats aan het einde van een verkeersvrije weg, midden in het bos. Heel erg wij. We installeerden ons, er kwam nog een heel discrete camperbus bij en klaar: een nieuw huisje voor één nacht. Rust, bomen en nul sentimentele melodrama's.

Eens kijken wie papa morgen gaat genezen: een andere gewonde mens of een eekhoorn met angst?