De ochtend begon alsof de hemel boos was geworden op de hele vallei: stortregen, wind om de meeuwen te ontwarrren en het geluid van druppels die op het dak vielen alsof ze ons kikkererwten gooiden vanuit een klein vliegtuig. De andere twee campers in het gebied gaven ook geen teken van leven: geen deuren, geen mensen, geen honden, geen dapperen. Dus wij, met alle waardigheid van ervaren camper-experts, bleven onder de dekens totdat de hemel ophield met op ons te spugen.

Toen het eindelijk net genoeg klaarde om niet te drijven, gingen we na de middag naar buiten. Eerste missie van de dag: Intermarché in Châtillon-sur-Indre. Papi ging naar binnen met zijn mentale lijst van "vier dingen", die altijd tien worden, terwijl ik in de auto bleef om te voorkomen dat iemand het dashboard zou stelen. Ernaast was een Bricomarché, wat de oerinstincten van kluspapa activeert. Hij ging naar binnen als iemand die op zoek is naar middeleeuws hout, maar kwam naar buiten zonder schroeven, zonder zagen... en met een nieuwe metgezel voor mij: een pluchen hond die piept als ik hem bijt. Gelukkig maar, want mijn oude vriend de nijlpaard vroeg al met invaliditeitspensioen te gaan.

Daarna gingen we richting het zuiden, bijna een uur rijden naar het Domaine de Picadon, waar de beroemde Étang du Couvent ligt. Dit gebied maakt deel uit van het Parc Naturel de la Brenne, een gebied vol vijvers, wetlands en vogels met namen die klinken als Frans met hoest. Hier is het plan niet zozeer om met honden te wandelen, maar om vogels te observeren. En met observeren bedoel ik: je verstoppen achter camouflagegordijnen en wachten tot een exotische eend niest.

We aten in de camper en maakten toen een wandeling rond de vijver. Ik met de vreugde van een vrije hond; Papi Edu met een gezicht van "dit is mooi, maar een plas met glamour maakt me niet enthousiast". Ik begrijp het: de Brenne is voor fans van verrekijkers, niet zozeer voor fans van bergen of kazen.

We passeerden een observatorium, van die houten dingen met kleine ramen, en het wildste wat we zagen waren twee zwanen op kilometers afstand en een mug met de wens om de hoofdrol te spelen. Ondertussen haalden de pro's van de vogelspotters op de parkeerplaats hun arsenalen tevoorschijn: statieven die hoger waren dan ik op mijn tenen, telescopen die eruitzagen als bazooka's en camera's die het DNA van een reiger van Lissabon konden fotograferen. Sommigen waren gekleed in camouflage alsof ze verwachtten dat de eend hen de sleutels van de vijver zou aanbieden.

We hadden daar kunnen blijven slapen - er is ruimte genoeg en niemand stoort de gekken met hun verenkleed - maar de plek had de charme van een natte schoen. Bovendien was de data-ontvangst zo slecht dat het verzenden van een whatsapp trommels en rooksignalen zou hebben vereist.

Dus, rond zeven uur, startten we en reden nog een half uurtje verder naar een plek zoals die ons innerlijke salto's van geluk laten maken: in de buurt van Chitray, langs de rivier de Creuse, verborgen tussen de bomen, zonder buren, zonder lantaarnpalen, zonder regels die aan borden hangen. Alleen rustig water, stilte en ons huis op wielen. Hier wel, hier blijven we slapen. Tussen wortels, reflecties en lucht die ruikt naar mos en vrijheid.

En met mijn nieuwe pluchen hond die met me snurkte, eindigde de dag beter dan hij begon... hoewel zonder een enkele beroemde vogel om het te bevestigen.