We sliepen in het bos, of beter gezegd, we probeerden het. Ik weet niet of het kwam door een verdacht gezoem, een muis met slapeloosheid of gewoon de mentale wendingen van papa Edu, maar we werden wakker met een gezicht van "energiebesparingsmodus". Dus we gingen laat weg, al noemt hij het "op een redelijke tijd".

Onze bestemming van de dag klonk plechtig: Oradour-sur-Glane. Als je het niet kent, het is een dorp dat helaas bekend is omdat het in 1944 door de nazi's werd vernietigd. Meer dan zeshonderd mensen stierven, en het dorp bleef zoals het die dag was, als een stille getuige van de barbaarsheid. Vandaag is het een herdenkingsplaats, een plek waar de ruïnes vertellen wat boeken nauwelijks kunnen zeggen.

We parkeerden eerst op de grote parkeerplaats naast de historische plek, maar toen papa het bordje "4 euro tot 5 uur" zag, kreeg hij een blik van een rebelse econoom. "Voor die prijs, Chuly, koop ik bijna een ander knuffeldier", mompelde hij. En zo keerden we om en parkeerden we gratis op vijf minuten lopen. De besparing is bij ons aanwezig.

Het Herinneringscentrum was gesloten wegens verbouwingen (het duurt nog een paar jaar), maar zelfs van buitenaf voel je het gewicht ervan, met die sobere lijnen die meer zeggen dan ze laten zien. Daarna ging papa naar het "martelaarsdorp", terwijl ik buiten bleef, vastgebonden aan een metalen hek met de waardigheid van een hondenwacht... en de frustratie van een harige toerist die werd buitengesloten.

Want ik mocht niet naar binnen. Geen honden, niet groot of klein, niet slim of goed opgevoed. Ik, die weet hoe ik stil moet lopen en zelfs met respect kan kijken, moest van buitenaf toekijken hoe papa achter de entreeboog verdween. Ik ga niet liegen: ik was woedend. Ik blafte een beetje (oké, meer dan een beetje), alsof ik zei "Hé, ik heb ook recht op herinnering!". Maar niets. Tweehonderd meter verderop wisten ze al dat er een verontwaardigde hond voor de deur stond.

Papa Edu liep binnen tussen de ruïnes van het dorp, waar de straten open zijn maar de huizen niet. Hij vertelde me later dat je de tram die door het dorp reed nog steeds kunt zien, en de kerk waar de tijd stilstond. Hij zei dat de plek niet precies "bevroren in 1944" is zoals de brochures beloven, maar het geeft je wel een steen in de borst.

Ik bewaakte ondertussen de ingang en telde auto's. Elke keer als er iemand naar buiten kwam, keek ik hem aan met een blik van "Ben jij mijn papa?". Tot ik hem eindelijk terug zag komen, met de camera vol en de ziel een beetje zwaarder.

Eten, want dat geneest bijna alles. We vonden een picknickplaats en daar ontvouwden we onze gastronomische routine: voer voor mij, feestmaal voor hem. Daarna een gesynchroniseerde siësta. Het was nodig om de batterijen op te laden na zo'n drukke nacht.

Later, met hernieuwde energie en zonder duidelijke richting, ging papa in de "we zullen wel zien"-modus. Het algemene idee was om in de buurt te komen van het Regionaal Natuurpark Périgord-Limousin, maar zonder stress. Onderweg verkenden we verschillende mogelijke plaatsen om te slapen: een in het bos, in de buurt van Cognac-la-Forêt, heel rustig maar met minder charme dan een lege doos; een andere bij een dolmen, een prehistorische rotsblok zo waardig als die we in Ierland zagen, maar hier gratis en zonder toeristen. Het probleem: het stond tegen de weg aan. Slapen op het ritme van de vrachtwagens klonk niet aantrekkelijk.

En zo kwamen we aan in Saint-Auvent, waar we een verborgen parel vonden: een prachtige camperplaats, onder de bomen, met drie genivelleerde plekken en geen buren. Totale rust.

Terwijl ik erop toezag dat er geen kat over onze onzichtbare grens ging, profiteerde papa Edu van het laatste daglicht om een beetje te klussen. Niets ernstigs: een kleine paddestoel had besloten te verhuizen naar de houten structuur van de cel, en papa, als een held met een schroevendraaier, verklaarde hem tot publieke vijand nummer één.

De nacht hulde ons in de geur van vochtig bos en de voldoening van een serieuze dag te hebben afgesloten met een rustig einde. Hij met zijn reparatie, ik met mijn denkbeeldige bot. Ieder geneest op zijn manier.