We sliepen als engeltjes. De plek was zo rustig dat zelfs de vogels fluisterden. 's Ochtends, terwijl papa Edu zijn koffie dronk, was ik al de omgeving aan het verkennen. Zon, stilte, geur van het platteland... Ik snuffelde aan elke plant alsof er een geheim in verborgen zat, en papa bewonderde het uitzicht met een gezicht als van een reclame voor kruidenthee.

Rond half elf startten we de auto en zetten we koers naar het noordwesten. Over departementale wegen, zonder haast. Kruispunt hier, bocht daar, geur van kaas in een stuk... het gebruikelijke. Het idee was om naar een plek genaamd Nantua te gaan. Maar net voordat we aankwamen, passeerden we iets waardoor we onze ogen goed openden: Les Glacières de Sylans. Het woord "gletsjer" klinkt voor mij als sneeuw, koud en natte pootjes, maar het bleek iets anders te zijn: een gigantisch gebouw, half in puin, aan de voet van een berg, waar vroeger natuurlijk ijs werd opgeslagen. Meer dan 100 jaar geleden haalden ze in de winter ijsblokken uit het meer van Sylans en plaatsten ze daar, alsof het goudstaven van koud goud waren. Daarna werden ze per trein naar Lyon, Parijs en zelfs Afrika gestuurd. Afrikaans ijs met Franse oorsprongsbenaming! Zeg me niet dat jullie mensen niet raar zijn.

Na een korte stop om de ruïnes te bekijken, gingen we verder. De stad Nantua leek ons erg mooi vanuit de auto: straatjes, huisjes, sfeer van zondag. Maar voordat we aan sightseeing gingen, was het tijd om de buik te vullen. We parkeerden op een rustige, gratis plek, bijna direct aan het meer van Nantua. Het meer is prachtig: groot, met groen water en omgeven door bergen die weerspiegelen alsof iemand ze twee keer heeft geschilderd. En ja, ik maakte mijn poten nat in het meer. Want als er water is, ga ik erheen. Maar zonder te overdrijven, want je weet dat zwemmen niet mijn ding is.

We aten lekker en net toen papa en ik klaar stonden voor onze wandeling langs de oever van het meer naar het centrum, paf! Regen. Maar geen normale regen, nee. Dit was een competitie van XXL-druppels. En daarna hagel. En geen speelse korreltjes, nee... knikkers! Ze vielen met zo'n kracht op het dak van de camper dat het leek alsof we werden gebombardeerd met bevroren kikkererwten. Ik, dapper maar niet dom, ging onder de tafel zitten tot de meteorologische apocalyps voorbij was.

Toen het een beetje droog werd, besloten we te vertrekken. Maar na een halve kilometer over de weg rond het meer te zijn gereden, kwamen we een monumentale file tegen. Geen beweging. Volgens papa was er verderop een ongeluk gebeurd. Mij maakte de reden niet uit, maar niet kunnen rennen of snuffelen voor zo'n lange tijd... wanhopig. Uiteindelijk, net als vele andere auto's, keerden we om en gingen we een klein stukje snelweg op, net genoeg om de file te vermijden (tol is niet ons ding).

We reden meer dan 100 kilometer tot we aankwamen in het Parc naturel régional du Haut-Jura. Een prachtige plek, vol bergen bedekt met bos, beekjes, weiden, hoge dennenbomen en een lucht die naar avontuur ruikt. Dit park is enorm en heeft wandelroutes, charmante dorpen en zelfs lynxen, al heb ik er geen gezien. Wat ik wel zag waren duizend plaatsen om te rennen, te ruiken en mijn territorium als een professional af te bakenen.

Het kostte ons wat moeite om een plek te vinden om te slapen. Dankzij de humor van Google Maps, die ons over onmogelijke wegen stuurde, moesten we meer manoeuvres uitvoeren dan een tractor op een kermis. Maar uiteindelijk vonden we een juweeltje: een uitkijkpunt met picknicktafel, omgeven door bos en met uitzicht op de velden beneden, alsof we op de schoot van de Jura zaten. Ik, gelukkig. Papa Edu ook. En hier gaan we slapen. Als er geen andere hagelbui komt, natuurlijk.